Dat een gezonde zwangerschap, een voorspoedige geboorte en een gezond kindje niet vanzelfsprekend zijn, hoef ik Julie-Ann en Stefan niet uit te leggen…

Tijdens de eerste echo bij 7 weken is het oordeel van de gynaecoloog snel en hard. Julie-Ann heeft een scar pregnancy, een zwangerschap die zich innestelt in en rondom het litteken weefsel van haar vorige keizersnedes. Volgens de gynaecoloog kan deze zwangerschap niet goed aflopen en moet hij zo snel mogelijk worden afgebroken omdat een bloeding levensgevaarlijk voor Julie-Ann kan zijn. Samen met Stefan wordt ze meteen doorgestuurd naar een academisch ziekenhuis in Nijmegen. Onderweg bellen ze met hun ouders om in één zin te vertellen dat Julie-Ann zwanger is en dat de zwangerschap afgebroken moet worden…

In Nijmegen krijgen Julie-Ann en Stefan toch ander nieuws. Ja, er wordt een scar pregnancy gezien maar in een pril en dergelijk stadium dat de arts het aandurft tijd te nemen om de ontwikkeling ervan aan te kijken. Dankbaar en nog steeds zwanger gaan ze naar huis.

Het was het begin van een hele heftige en onzekere periode voor hun hele gezin. Wat volgde was een zwangerschap vol ziekenhuisbezoeken, opnames en (veel) bloedverlies. Een aantal keren dachten Julie-Ann en Stefan dat ze hun kindje alsnog vroegtijdig zouden verliezen.

Net voor de 24^e week van hun zwangerschap ben ik bij Stefan en Julie-Ann thuis om te kijken wat we zouden kunnen vastleggen en wanneer. Vast staat dat het kindje (een meisje!) vroeg gehaald wordt, waarschijnlijk rond de 34^e week. Vanaf ongeveer die week gaat het kindje namelijk erg hard groeien, wat het risico op scheuren van de placenta met hevig bloedverlies tot gevolg, veel te groot maakt.
Wat voor mij inmiddels na alle mailwisselingen met Julie-Ann en ons gesprek duidelijk is, is hoe sterk ze beiden zijn en hoe positief ze zich door deze zwangerschap heen vechten! Wat heb ik daar bewondering voor! Ze hebben stiekem altijd hoop gehouden en weten diep van binnen, deze zwangerschap komt tot een positief einde: ’Dit kindje wil gewoon bij ons gezin horen!’.

Bij 27 weken en 5 dagen zwangerschap krijg ik een app van Stefan, Julie-Ann is opgenomen na een nacht met hevig bloedverlies. Ze krijgt weeënremmers, longrijpers en daarnaast pijnstillers om de hevige buikkrampen wat te verzachten. Het bloedverlies wordt in de dagen daarna nauwlettend in de gaten gehouden en de medicatie heeft gelukkig effect. De bloedingen worden minder, hun meisje lijkt nergens last van te hebben en wellicht is er een klein kansje dat Julie-Ann weer terug naar huis mag.

Maar dan, helaas, op vrijdag 18 april ‘’goede vrijdag’’, in de ochtend laat Stefan me weten dat het bloedverlies er weer in alle hevigheid is. Julie-Ann is dan precies 28 weken en 5 dagen zwanger. Ik heb een voorgevoel dat dit kindje misschien vandaag wel geboren gaat worden en vul snel nog even mijn geboortekoffer aan, die al een hele poos klaar staat voor het geval dat.

Om 14.30 uur belt Stefan me om te vertellen dat ze het kindje gaan halen. Julie-Ann zal rond 16.00 uur naar de OK worden gebracht en de artsen geven hen nog geen duidelijkheid of ik zal mogen fotograferen, maar we spreken af dat ik er om 16.00 uur ben. Ik ga mijn best doen om het grootste gedeelte te mogen vastleggen. We gaan het zien.

Aangekomen in het ziekenhuis word ik heel vriendelijk en gastvrij opgevangen door een verpleegkundige van de verlosafdeling. Zij heeft Julie-Ann en Stefan de afgelopen dagen ook begeleid en zal mij meenemen naar de OK. Ik mag alleen mijn camera meenemen dus laat de rest van mijn spullen achter in de medicijnruimte en loop mee. Ondertussen vraagt de verpleegkundige mij of de artsen weten dat ik kom fotograferen. Eerlijk geef ik aan dat het nog onzeker was of het mocht maar zij gaat het voor me vragen, er is zelfs een kans dat ik mee mag op OK! We kleden ons om en gaan naar de ruimte grenzend aan de OK, waar ik Julie-Ann en Stefan vanuit een raam kan zien. Alles wordt voorbereid. De scar pregnancy maakt het een bijzondere en risicovolle operatie. Niet voor niets staat er dan ook een flink team aan medici klaar.

Bij Julie-Ann en Stefan is de spanning van hun gezichten af te lezen. Pffff wat is dit heftig voor beiden! Stefan wijkt geen moment van haar zijde en houdt haar hand stevig vast. Nog even wat bemoedigende woorden van Stefan en van het medisch personeel en dan is het afwachten tot het moment dat men met de operatie begint. Julie-Ann gaat onder volledige narcose omdat ook nog niet zeker is of zij haar baarmoeder kan behouden en, als hij eruit moet, hoe deze dan verwijderd zou moeten gaan worden.

In de ruimte waar ik sta wordt ondertussen alles klaar gemaakt voor de opvang van het kindje,  zodra het geboren is. Het is er (uiteraard) ontzettend warm. De couveuse wordt klaargemaakt, beademingsapparatuur wordt gereed gemaakt en allerlei slangetjes, zuurstofmaskertjes en uiteraard ook een mutsje worden klaargelegd.

Na uitgebreid herhaalde instructies en het doorlopen van alle procedures in de OK wordt Julie-Ann rond 17.15 uur in slaap gebracht. Er was eerst sprake van dat ik mee mocht op OK maar door drukte wordt toch besloten dat het niet kan en ik fotografeer dus zoveel mogelijk door het raam en vanuit deze ruimte.  Stefan komt, wanneer Julie-Ann onder narcose is, ook naar deze ruimte en samen met het team dat straks hun meisje de eerste zorg gaat geven, wachten we en kijken we door het raam naar de operatie.

Ik zie de verpleegkundige van de verlosafdeling vanuit de OK naar mij seinen dat het kindje komt en om 17.24 uur is het dan zover. Een piepklein meisje wordt geboren, Jenna van Vessem! Och meisje, welkom op deze wereld!

Jenna wordt de ruimte binnen gebracht. De artsen hadden Stefan al voorbereid op het feit dat ze wat paars zou zien en wat slap zou kunnen zijn en dat is ook wel een beetje zo. Ze wordt snel in de couveuse gelegd en aan beide kanten staan artsen die haar helpen tijdens haar vroege start. Omdat ze nog heel erg prematuur is, wordt Jenna door de kinderarts beademd. Al heel snel zie je dat haar paarse handjes roze kleuren, ze pakt met haar handje zelfs het zuurstofmaskertje vast! Wat goed! Stefan staat geëmotioneerd toe te kijken en krijgt ondertussen van de kinderarts en verpleegkundigen ook uitleg van wat ze aan het doen zijn. Wat een prachtig klein meisje.

Al na 4 minuten ademt Jenna zelf, echt een hele goede start! Als alles klaar en stabiel genoeg is mag Stefan uiteindelijk zelf de navelstreng doorknippen, fijn dat dat kan. Artsen zijn nog bezig met Julie-Ann maar Stefan krijgt gelukkig het bericht dat het goed gaat met haar. Even een glimlach en wat ontlading, met zijn beide dames gaat het goed!

Even later komt de verpleegkundige de vruchtzak met de placenta laten zien. Hij ziet er op zich nog heel mooi uit. Ze hebben de placenta met de hand losgemaakt van de baarmoeder. Hij was net niet door de baarmoederwand heen gegroeid.

Dan is het tijd om met Jenna naar de IC van de neonatologie te gaan, de NICU. Nog gehesen in OK pakken lopen de kinderarts, de IC verpleegkundige die voor Jenna gaat zorgen en Stefan mee met de couveuse. Onderweg nog even de pakken uit en dan weer verder. Heel even ziet Stefan wat familie, die in de wachtruimte op de verlosafdeling aanwezig is. Ze vangen even een glimp op van het kleine meisje, Stefan kan nog zeggen dat het zowel met Julie-Ann als met hun meisje goed gaat en loopt dan weer snel mee.

Op de NICU wordt ervoor gezorgd dat Jenna fijn ligt, dat alle slangetjes goed zitten, ze wordt gewogen en getemperatuurd én ze krijgt haar eerste luiertje aan.
En dan mag Stefan zijn dochter eindelijk vasthouden. Met zijn beide armen door de gaten in de couveuse wordt ze door de verpleegkundige in zijn armen getild, een eerste aanraking, een eerste vader/dochter moment…wat fijn en mooi!!

De minuten en uren daarna blijft Stefan bij haar. Hij streelt haar zachtjes over haar bolletje en ruggetje en is er voor haar. Op een gegeven moment, als hij haar over haar buikje streelt houdt Jenna de vinger van Stefan stevig vast. Alsof ze wil zeggen, ik laat jou ook niet meer los hoor papa.

De kinderarts komt nog even langs om Jenna na te kijken. Longetjes te luisteren, liezen voelen, nog wat bloed afnemen. Alles ziet er voor zover prima uit.

Het wordt langzaam later en donker. De gynaecoloog is langs geweest om te vertellen dat het met Julie-Ann erg goed is gegaan tijdens de operatie. Ze heeft haar baarmoeder kunnen behouden en is minder bloed verloren dan aanvankelijk werd gedacht. Wanneer ze wakker genoeg is en het goed genoeg met haar gaat mag ze naar de NICU komen om Jenna te ontmoeten.

Eindelijk rond 21.00 uur mag Julie-Ann dan ook naar haar meisje en naar Stefan. Ze wordt in haar bed de NICU op gereden en daar mag ze Stefan eindelijk weer in de armen sluiten. Het is achter de rug voor nu… Als Julie-Ann opzij kijkt in de couveuse, ligt daar haar mooie dochter. Het is 4 uur nadat ze onder narcose is gegaan, toen met een nog heel beweeglijk kindje in haar buik. Nu is Jenna alweer bijna 4 uurtjes oud en zien ze elkaar voor de allereerste keer. Julie-Ann mag natuurlijk met haar handen door de couveuse, ze kan nog niet veel bewegen maar kan in ieder geval Jenna aanraken. Geweldig mooi.

Wat eigenlijk niemand had verwacht is dat de verpleegkundige aangeeft dat Julie-Ann Jenna een tijdje mag buidelen! Ze krijgt haar kleintje op haar blote borst en houdt haar met beide handen stevig vast. Een tijdje ligt ze met haar ogen dicht. Stefan ook dicht naast haar. Wat is dit mooi, geweldig mooi! Nee, ’hemels’ hoor ik Julie-Ann niet veel later zeggen… Een voorspoedige operatie achter de rug, Julie-Ann maakt het goed, Jenna had een super start. Deze goede vrijdag had niet beter kunnen zijn!

Een voor een mogen familieleden ook even komen kijken op de NICU. Ze zijn onder de indruk. Ondertussen straalt Julie-Ann en geniet nog even verder. Op een gegeven moment zegt ze tegen mij: ik voel me eigenlijk een beetje misselijk, maar niet zeggen hoor, anders moet ik weer weg! Hahaha…ik zeg niets!

De volgende ochtend kom ik nog even terug wanneer Josh en Jay hun zus en mama  bezoeken. Stefan heeft ze al wel uitgelegd dat er wat draadjes aan mama zitten en dat Jenna nog ergens anders in een kamer is, maar toch is het zien van mama een beetje spannend voor ze. Na een tijdje mogen ze samen op het bed van mama mee naar de NICU. Dat is natuurlijk wel stoer, door de gangen rijden op een bed met wielen!

Op de NICU weten ze meteen waar Jenna ligt. Daar is ze! Want daar hangt het woezel en pip muziekje! Ze zijn onder de indruk van hun kleine zus maar ze blijven heel rustig en bekijken alles goed. Josh kijkt naar alle monitoren en zijn zus en vraagt waar alle slangetjes voor zijn. Jay blijft heel nieuwsgierig in de couveuse kijken. Wat doen ze dit goed zeg, net als hun papa en mama. Wat een super trots gezinnetje!

Lieve Julie-Ann, Stefan, Josh, Jay en Jenna, jullie hebben het niet kado gekregen en een hele moeilijke tijd gehad. Jullie zijn inmiddels al een poos thuis en het gaat gelukkig heel goed met Jenna. Ik hoop dat jullie deze periode een plekje kunnen geven én dat jullie gaan genieten met z’n allen dat weet ik nu al zeker! Heel erg veel liefde, gezondheid en geluk toegewenst!

Liefs Lobke
_____________________________

Door Julie-Ann  – 18 december 2014:

Goede vrijdag 2014, wie had dat gedacht, na een pittige zwangerschap vol retourtjes ziekenhuis worden wij op deze prachtige dag ouders en grote broers van ons mini-meisje & zusje Jenna.

Zo klein, maar o zo geliefd.

Via mijn werk leerde ik in mei 2013 Lobke kennen. Haar fotografie vond ik meteen prachtig! Toen had ik nooit kunnen bedenken dat zij binnen een jaar de geboorte van mijn dochter zou fotograferen. Maar oh wat zijn we blij met de tastbare herinnering aan deze dag en wat ben ik Lobke dankbaar voor de beelden die zij voor mij kon vastleggen toen ik nog niet bij mijn meisje kon zijn.

Lobke was stil aanwezig maar heeft alle momenten zo precies vastgelegd. Emoties (die hier niet allemaal getoond worden), de eerste aanrakingen van papa, haar eerste luiertje en uiteindelijk ook onze ontmoeting en zelfs die met haar grote broers de volgende dag. Lobke kwam er helemaal voor terug naar Nijmegen en legde alles zo bijzonder mooi vast op de gevoelige plaat.

Vandaag is Jenna precies 8 maanden bij ons, ze gaat zo goed, is vrolijk en ontwikkelt zich op haar eigen tempo. We denken heel vaak terug aan die goede vrijdag en nemen af en toe ons moment om de beelden van Lobke te bekijken en de herinneringen terug te halen en het geheel zo een plekje te geven.

De scar pregnancy brengen we graag onder de aandacht, met 7 weken, na de echo in het ziekenhuis werden wij doorgestuurd naar Het Radboud in Nijmegen om de zwangerschap met spoed te laten afbreken. Onze wereld stortte in en verbijsterd waren we. Gelukkig voor ons ontmoeten wij in Nijmegen een team fantastische kundige gynaecologen en zijn we warm en zeer bekwaam door de zwangerschap heen geleid. Wij hadden zelf een grote stem in alle beslissingen, tot in de OK toe 😉 en zijn altijd uitgebreid geadviseerd over alle mogelijkheden.

Lobke heeft de hele zwangerschap digitale steun gestuurd, maar ook een luisterend oor en is op alle fronten meedenkend geweest. Achteraf gezien net op tijd heeft zij ook foto’s gemaakt tijdens de babyshower, nog geen week later werd ik opgenomen.

Lieve Lobke, de geboorte van een nieuw mensje, een klein meisje, ons mini-meisje. Hoe prachtig om dit te mogen vastleggen, maar hoe confronterend en hard ook soms de realiteit. Waar ik sliep was jij wakker en bracht jij voor mij in beeld wat ik niet kon zien en meemaken. 8 maanden lijkt al heel wat, maar voor ons nog heel vers. Wij zijn je enorm dankbaar, voor alles.

Liefs, Stefan & Julie-Ann, Josh, Jay en onze prachtige kleine Jenna.