Omdat Mieke voor haar gevoel veel gemist heeft tijdens haar bevalling van hun dochter Zara, hebben zij en haar man Roel er bij de tweede zwangerschap voor gekozen contact op te nemen met mij als geboortefotograaf. Tijdens een fijn gesprek bij hen thuis vertelt Mieke dat bij Zara de bevalling begon met gebroken vliezen. Ze had heel graag thuis in bad willen bevallen maar omdat de ontsluiting niet wilde vorderen, liep het anders en moest ze naar het ziekenhuis.

Dat hopen ze dit keer anders te gaan doen, al weet je het natuurlijk nooit. Een bevalling kun je helaas niet plannen of regisseren. Maar een goede voorbereiding is het halve werk dus Mieke en Roel besluiten samen een cursus hypnobirthing te volgen.

Tijdens de zwangerschap houden we een beetje contact. Mieke wil heel graag in bad bevallen en in plaats van het bevalbad te huren (dan moet je wachten tot de vorige gebruiker bevallen is), besluit ze op een gegeven moment het zekere voor het onzekere te nemen en er eentje te kopen. Die is vast in huis! 🙂

De 40 weken komen dichterbij en Mieke geeft aan dat ze regelmatig met Zara bij haar ouders te vinden is. Zara kan daar lekker spelen en Mieke kan daar wat rust pakken. Klinkt fijn, want een zwangerschap waarbij je al een kindje hebt rondlopen betekent toch dat je minder rust kan nemen dan bij je eerste zwangerschap.

22 juli 2015, 05.45 uur gaat mijn telefoon en is het Mieke zelf (het wisselt, maar meestal word ik gebeld door de papa’s). ’Lobke het is zover hoor!’ Ze klinkt nog ontzettend rustig en relaxed. Ik ga uit bed, kleed me aan en voed mijn eigen mannetje nog even want die wordt net wakker. Als hij klaar is leg ik hem terug in bedje en stap ik in de auto. Het is nog wel zo’n 1,5 uur rijden naar Heinkenszand.

Rond kwart voor acht ben ik bij Mieke en Roel, de kraamhulp doet de deur voor me open en geeft aan dat de verloskundige net de vliezen aan het breken is. Het is gelukkig mooi helder.

Ik zie Mieke al door de glazen deur naar de woonkamer, ze zit heel rustig en kalm in bad, haar ogen dicht en Roel op een klein stoeltje van Zara achter haar. Het is lekker warm binnen en er staat zacht muziek op. Helemaal zen! Ik zeg even hallo na een wee en Roel zegt me dat het goed gaat. Fijn!

Het is zo heerlijk rustig dat je er heel voorzichtig van gaat lopen en ik doe dan ook meteen mijn schoenen uit want die lijken ineens zo’n herrie te maken.

De weeën worden pittiger, dat merk ik aan Mieke haar ademhaling tijdens een wee. Maar wat blijft ze kalm, super goed! Er zitten ook goede pauzes tussen, dat is prettig. Roel blijft achter haar zitten, ik zie achter hem op de vensterbank nog een half stukje boterham liggen, vast een poging tot een klein snel ontbijtje haha.

Roel haalt een maatbeker uit de keuken, hij vult hem met warm water uit het bad en laat dit over Mieke haar buik en later ook haar rug stromen, lief!
Rond 8.40 uur wordt het zwaarder. Mieke hoor ik zeggen ’het stopt niet…’. Ze blijft de weeën echter goed wegzuchten, ze wisselt af en toe van houding en houdt Roel stevig vast.

Net voor 9.00 uur slaakt Mieke ineens een kreet. Ze zegt meteen sorry maar dat hoeft natuurlijk nergens voor. Het zit zo in haar rug en ze zegt dat ze wil duwen. De verloskundige, die ook de hele tijd rondom het bad bij Mieke en Roel zit, zegt haar dat ze nog heel even wil wachten met toucheren totdat ze aan Mieke haar buik kan zien dat de baby zakt en dus door haar baarmoeder verder naar beneden wordt geduwd. Als dit na een half uur nog niet het geval is zal ze in ieder geval even gaan voelen maar nu wil ze nog even afwachten als Mieke het goed vindt. Het is goed… Ze blijft Mieke in de gaten houden en vraag haar na een kwartiertje of ze zelf al het idee heeft dat de baby zakt en dat ook het sterke gevoel vanuit haar rug naar haar billen zakt. Maar Mieke antwoord dat het in haar rug zit en ze het even niet meer weet.

Roel blijft Mieke intussen ontzettend lief en goed steunen. Hij haalt haar losse natte haren uit haar gezicht en aait haar zachtjes over haar hoofd. Hij zit nu op zijn knieën achter het bad in plaats van op het kleine stoeltje en ik zie dat hij tussendoor wat aan het strekken is omdat het niet zo comfortabel zit. Mannen hebben ook een kleine beetje te lijden tijdens een bevalling (’n heel klein beetje maar hoor ;-)).

Om 9.20 uur besluit de verloskundige te toucheren. Mieke mag hiervoor lekker in bad blijven, wat fijn voor haar! In bad is het iets lastiger voelen maar de verloskundige meet 8/9 cm en geeft Mieke aan dat ze gerust wat mag meedrukken als ze dat wil. Als ze nog wat langer meevoelt voelt de verloskundige zelfs al 9,5 cm! Nog een klein randje dat Mieke zelf weg mag drukken tijdens een wee. De baby heeft het nog helemaal prima in haar buik. Wat gaat dit goed zeg!

Op aangeven van de verloskundige trekt Mieke haar benen op en laat ze wat uit elkaar vallen tijdens een wee. ’Zo geven we je baby het signaal dat hij mag komen en laat je letterlijk alles open vallen’ geeft ze Mieke aan. Ze vraagt of Mieke voelt waar ze heen moet en Mieke knikt ja.

Mieke is op haar knieën in het bad gaan zitten met haar hoofd op de rand en half in Roel zijn schoot. Ze drukt mee. Krachtig maar rustig. Op een gegeven moment slaakt ze in alle stilte tijdens een uitademing zo’n enorme zucht dat Roel zich rot schrikt. Haha het lijkt alsof ze goede persdrang heeft!

En dat heeft ze, want ik zie ondertussen al een klein beetje een hoofdje verschijnen! In ieder geval een hoop haartjes! Roel heeft het eigenlijk nog niet in de gaten en geeft later aan dat hij eigenlijk pas merkte dat de baby niet lang meer op zich zou laten wachten doordat de verloskundige haar handschoenen aantrok en ik met mijn camera klaar kwam staan. Maar zo ontspannen en zen is de sfeer dus nu nog! Heel bijzonder!

Bij iedere keer persen zien we meer baby tevoorschijn komen, en hij komt met zijn gezichtje omhoog! Op een gegeven moment is hij er bijna helemaal en zegt de verloskundige tegen Mieke dat ze de baby aan zal pakken (Mieke zit nog steeds op haar knieën) en hem dan vervolgens onder water, onder haar benen door, aan haar zal geven zodat zij hem bij zich kan nemen. Magisch!!
Mieke komt omhoog op haar knieën en pakt onder haar benen door hun kindje aan, wat een ontlading! Ze draait zich om en laat zich op haar billen zakken tegen de rand van het bad, hun kindje stevig tegen zich aan gedrukt. Hij zit nog helemaal onder het huidsmeer en ziet er helemaal wit van! Roel straalt van oor tot oor en drukt een kus op Mieke haar hoofd. Daar is hij dan, een jongetje, Noan!

Noan is, zoals past in de sfeer, erg relaxed en rustig. Hij huilt niet maar als de verloskundige dat wel even tijd vindt worden en hem stevig afgedroogd, laat hij zich toch eventjes goed horen. Daarna vindt hij t wel genoeg geweest en gaat hij weer terug in de relaxstand…

Zo blijven ze even een poos met drietjes, Noan tegen de borst bij Mieke en Roel achter hen met een arm er omheen. De placenta moet nog komen en voor die tijd wil de verloskundige de navelstreng doorknippen. Ze voelt even of de navelstreng uitgeklopt is, hij klopt nog. Dan wachten we nog en ondertussen voelen Mieke en Roel zelf ook eventjes.
Als hij is uitgeklopt mag Roel de navelstreng onder water doorknippen.

De placenta wordt geboren en dan gaat Mieke uit bad. Noan mag bij Roel nog even lekker warm huid op huid en de verloskundige en de kraamhulp helpen Mieke. In de woonkamer ligt ook een matras en daar gaat Mieke op liggen. De verloskundige kijkt haar daar na. Ze geeft Mieke een paar hechtingen, ai dat doet, ondanks dat je net een bevalling achter de rug hebt, nog gemeen zeer. Ik leen Mieke mijn hand want Roel heeft Noan op zijn borst, maar dan is het klaar en mag ze Noan weer lekker bij haar nemen. Wat hapt hij al goed naar de borst en hij drinkt ook al even, knap hoor.

Mieke wil graag naar boven, waar ze in haar eigen bed kan liggen. Daar bellen ze nog wat, Roel had beneden in de tuin ook al wat mensen gebeld, en genieten ze volop van hun kleine man. Hij wordt bekeken en geknuffeld. Mieke kan het maar niet geloven, hij is er! Ze vertelt me dat gisterenavond de muren even zo op haar af kwamen dat ze de auto heeft gepakt en naar het Veerse Meer is gereden. Daar is ze op een steiger gaan zitten met haar voeten in het water en heeft ze tegen de baby gezegd dat hij maar niet op mama moest letten want die was een beetje ongeduldig. Hij moest vooral komen wanneer hij er zelf klaar voor zou zijn…
Het is alsof hij dit seintje van zijn moeder moest krijgen, wat ontzettend mooi, ik krijg er kippenvel van.

Na een tijdje komt de verloskundige weer boven om de controles bij Noan te doen. Hij ziet er prachtig en gezond uit! Mieke en Roel willen graag dat de navel, in plaats van met een plastic klemmetje, afgebonden wordt met een navelveter. Dat voelt voor hen wat vriendelijker. De verloskundige komt dit niet vaak tegen en houdt er daarom op de telefoon een plaatje naast met het voorbeeld van de juiste ’knoop’. Ik vind het mooi om te zien, het ziet er inderdaad heel erg zacht uit.

Zara was bij de moeder van Mieke en komt thuis. Ze is helemaal blij, heeft samen met oma cakejes gebakken voor haar broertje en heeft een mooie tekening voor hem gemaakt. Het matras beneden in de woonkamer noemt ze ’trampoline’ en daar wil ze graag op springen én knuffelen met papa.
Maar daarna is het toch echt tijd om haar broertje te gaan bekijken. Roel tilt haar op en loopt met haar de trap op. Wat spannend, zo’n kleine broer!
Zara kijkt haar oogjes uit en is heel nieuwsgierig en lief. Noan krijgt een aai, een kus, een klein kadootje. Liefde op het eerste gezicht! Ook bij Mieke want die straalt van verliefdheid als ze haar twee kleintjes bij elkaar ziet.

Nadat Mieke haar moeder, haar dochter en kleinzoon ook geknuffeld heeft, maak ik als laatste een familieportret en dan pak ik mijn spulletjes weer in om naar huis te gaan. Wat was dit een bijzondere ochtend. Heel, heel, heel erg mooi gegaan dit! Ik ben stiekem een beetje verliefd geworden op badbevallingen…

Wat fijn dat ik dit voor jullie mocht vastleggen lieve Mieke, Roel, Zara en Noan, dank je wel! Ontzettend gefeliciteerd met de geboorte van jullie kleine man. Ik wens jullie alle geluk en heel veel liefde en gezondheid!

Liefs, Lobke