Janne en Jan verwachten hun tweede kindje. Ze weten al dat het een meisje is en Janne is uitgerekend op 3 oktober 2015. Omdat de geboorte van hun zoontje Yort erg heftig is geweest, willen ze dit keer erg graag dat de geboorte wordt vastgelegd.

De uitgerekende datum gaat stilletjes voorbij. Het is 5 oktober 2015 als om 6.08 uur mijn telefoon gaat. ’Sorry dat ik zo vroeg bel hoor’ geeft Janne aan, ze heeft al eventjes weeën. Ze geeft aan dat de verloskundige onderweg is en even komt kijken hoe het gaat. Janne klinkt nog rustig maar ik merk wel dat wanneer er een wee komt tijdens ons gesprekje, ze daar even haar aandacht voor nodig heeft. Ik sta op en spring nog even onder de douche. Janne laat het me weten als de verloskundige is geweest. Ze zijn nu nog thuis maar wanneer de bevalling doorzet gaan ze richting het Tweesteden Ziekenhuis in Tilburg.

Rond 7.15 uur is de verloskundige net weg. Janne heeft twee cm ontsluiting en de verloskundige komt rond 8.30 uur weer terug om nog eens te kijken. Ik geef aan dat wanneer er tussendoor nog iets veranderd of sneller gaat ze me altijd mogen bellen en wacht het verder even af.
Wanneer de verloskundige rond 8.30 uur weer bij Janne en Jan is geweest is er nog steeds 2 cm ontsluiting, maar Jan geeft aan dat Janne goede regelmatige weeën heeft. Dat is fijn maar ik kan me toch heel goed voorstellen dat dit wel even een teleurstelling is voor haar. Je wil toch gewoon wat opgeschoten zijn wat betreft de ontsluiting. De verloskundige komt later weer en waarschijnlijk gaan ze dan door naar het ziekenhuis maar voor nu moeten ze nog even thuis blijven. Ik weet dat Janne graag zo snel mogelijk richting het ziekenhuis gaat en ik hoop voor haar dat de ontsluiting wat zal vorderen.

Helaas…de ontsluiting wil niet zo vlotten (3 cm) terwijl de weeën goed en sterk zijn. Maar Janne laat me  weten dat ze wel onderweg zijn naar het ziekenhuis. Ik ga ook rijden, dan ben ik in ieder geval in de buurt.

Rond 12.00 uur stap ik de kamer van Janne binnen. Haar eigen verloskundige heeft haar zojuist overgedragen aan het ziekenhuis en staat op het punt om te vertrekken. Ik ken haar nog van een andere geboorte, leuk! Ze geeft me aan dat Janne nu op 5 cm zit en dat ze verwacht dat het vanaf nu redelijk snel zal gaan. Wauw wat fijn, 5 cm! Dat had ik niet verwacht maar het is ook niet gek. Janne is nu in de omgeving waar ze wil zijn voor de geboorte en waar ze zich veilig voelt. Waarschijnlijk kan ze zich er nu meer aan overgeven dan thuis.
Omdat ze erg pittige weeën heeft, heeft ze een pompje met een morfine-achtig middel gekregen. Dit vindt ze erg prettig en ze kan het zelf bedienen wanneer er weer een wee komt.

Ik zet mijn spullen neer, maak mijn camera klaar en maak alvast een paar foto’s. Dan ga ik even de gang op om hen samen te laten, ik stel me voor bij de verpleegkundigenpost en maak wat foto’s van de afdeling.

Wanneer ik weer terug kom zucht Janne haar weeën zo goed en zo kwaad als ze kan weg. Dat gaat hartstikke goed! Ze geeft alleen aan dat ze telkens net iets te laat op het knopje van de pomp drukt, haha. Gelukkig helpt het snel. De werkzame stof in het pompje zorgt er bij Janne niet alleen voor dat ze de pijn van de weeën beter de baas kan maar maakt haar tussen de weeën door ook erg suf. Zo suf dat ze vergeet te ademen. Het ziet er best een beetje akelig uit, want ze ontspant dan zo dat haar hoofd een beetje achterover ligt met haar mond wat open. De verpleegkundige en de verloskundige merken het ook en zien dat het zuurstofgehalte in haar bloed tussen de weeën door erg zakt. Ze geven haar aan goed te blijven ademen maar dat lukt niet zo goed. Ze besluiten daarom dat Janne zuurstof krijgt via een kapje op haar mond. Jan lacht wanneer hij ziet hoe het er uit ziet maar Janne zegt ’niet lachen jij!’.

Ze blijft haar weeën goed wegzuchten en Jan is dicht bij haar in de buurt. Om 13.00 uur komt de verloskundige weer even polshoogte nemen. De ontsluiting is al gevorderd naar 8 cm! Dit gaat inderdaad hard. Ze voelt dat het hoofdje nog redelijk hoog zit en vraagt Janne of ze wil dat ze haar vliezen breken. Janne zegt ’ik ben geen dokter’. De verloskundige voelt nog even wat langer mee, tijdens een wee drukken de vliezen nog zo goed mee, het voelt dan zelfs al als 9 cm! Ze besluit de vliezen nog even intact te laten.

De verloskundige is eigenlijk pas net de kamer uit wanneer Janne ineens in paniek raakt tijdens een wee. Jan drukt op de bel en de verloskundige komt terug. Het waren de vliezen die spontaan braken maar Janne had even het idee dat haar kindje er uit kwam op dat moment.

De verloskundige geeft Janne aan dat ze mag gaan persen, ze heeft volledige ontsluiting! Ze geeft ook aan dat ze daarom het pompje nu uit gaat zetten. ’Oh dan druk ik nog snel een keertje voor een laatste dosis’ zegt Janne 🙂

Het zuurstofkapje mag af en met alle oerkracht in zich perst Janne haar kindje steeds verder naar beneden. We zien al haartjes, dat gaat goed! Jan geeft haar af en toe een slokje water tussendoor en tussen het persen door pakt Janne even haar rust. Dan komt er weer een perswee en geeft ze alles wat ze heeft!
Het gaat de verloskundige toch net niet vlot genoeg en ze geeft Janne aan dat ze de gynaecoloog erbij gaat vragen. Janne raakt in paniek, dit haalt de herinnering aan de heftige geboorte van hun zoontje bij haar naar boven. Bovendien mag ze even niet persen maar moet ze een paar persweeën ’weg’ zuchten. Niet te doen dit! Janne is in paniek, ze draait op haar zij om een poging te doen te zuchten en als het echt even te veel wordt duwt ze haar gezicht in haar kussen en gilt ze even zo hard ze kan. Oh wat naar dit voor haar. Jan kan er alleen maar voor haar zijn door er bij te staan en haar vast te houden, Janne doet het zo goed en dapper.

De gynaecoloog is er snel. Janne mag weer zo goed als ze kan meepersen. Ze gaan haar bij de volgende perswee ook alvast een injectie met verdoving geven ter voorbereiding op een knip. Maar…dat is niet meer nodig, bij die volgende perswee zet Janne alles op alles en daar komt het hoofdje van de baby en het blijft staan. Het hoofdje wordt geboren en dan is het nog even wachten op de rest. De schouderontwikkeling gaat moeizaam omdat de schoudertjes blijven steken. De gynaecoloog helpt een handje en dan wordt hun kindje geboren! Janne pakt haar zelf aan en Jan zijn mond valt open! Geboren om 13.41 uur, Suus!

Janne pakt haar meisje bij zich en Jan drukt een dikke kus op Janne’s voorhoofd. Ze geloven het allebei nog even niet. Janne houdt haar stevig vast en de ontlading is enorm, ook bij Jan die af en toe vecht tegen zijn tranen. Dat hoeft natuurlijk niet, laat het maar gaan. Wat een prachtig gezicht. Jan raakt niet uitgekeken en Janne komt weer tot rust…ze is er! Suus is een flinke dame. Een echt verrassing geeft de gynaecoloog aan, want zo’n stevige dame had ze niet verwacht. Ze schatten in hoeveel ze zal wegen, Janne denkt zelf dat ze de 4 kg wel haalt. We gaan het strakjes zien.

Suus kleurt al snel mooi roze maar haar gezicht blijft wat gestuwd en blauw. Dit komt doordat het even duurde voordat de schouders mee kwamen tijdens de uitdrijving maar het kan geen kwaad en zal dan ook de komende dag vlot wegtrekken geeft de verloskundige aan.
Jan mag de navelstreng doorknippen en daarmee is Suus los van Janne.

Suus ligt al goed te happen op Janne haar borst maar de verloskundige wacht nog even op de geboorte van de placenta en wil Janne dan nog even nakijken. Janne en Jan genieten van hun meisje en bellen ondertussen met familie. Binnen een uur is het goede nieuws al als een lopend vuurtje verspreid.

Wanneer Janne is nagekeken helpt de verpleegkundige haar met aanleggen. Dat gaat weer als vanzelf. Suus ligt goed aan de borst en we horen haar hardop ”klokken”, mooi is dat! Janne voelt zich alleen ineens wel erg duizelig. We laten de rugleuning van haar bed wat omlaag zakken en ze neemt wat druivensuiker. Dan gaat het snel weer beter.

Uiteraard wordt er ook beschuit met muisjes gegeten en nadat ze heerlijk heeft gedronken bij Janne, is het tijd om Suus na te kijken. Wat zal ze wegen? Ze gaat op een weegschaal in een lade (dat ziet er best een beetje gek uit) en de weegschaal blijft stil staan op…4205 gram! Janne had gelijk, flinke dame van over de 4 kg.
De verloskundige voelt vervolgens haar ruggetje, test de grijpreflexen en doet de ’looptest’, alles ziet er gelukkig prima uit!

Na een dikke kus en knuffel van mama mag Suus even lekker naar papa. Janne eet ondertussen haar beschuitje omdat ze zo graag even wil douchen. De verloskundige is binnengekomen met een echo apparaat. Ze wil voor de zekerheid nog even middels een echo naar de baarmoeder kijken om er zeker van te zijn dat er geen placenta resten in achter zijn gebleven. Een klodder gel op Janne haar buik en even kijken dus. Wel gek, zonder baby nu.

De baarmoeder is netjes schoon, dat is fijn!

Jan wil Suus nog graag vasthouden op de manier waarop ze bij Janne in de baarmoeder heeft gezeten. Wanneer de verpleegkundige hem uitlegt hoe hij dat doet, pakt hij zijn dochter op die manier vast. Wat blijft dit een wonderlijk gezicht, zeker als je dan buiten de baarmoeder zo wordt vastgehouden door je papa.

Suus wordt aangekleed en blijft bij Jan terwijl Janne even lekker gaat douchen. Zo fijn om je weer even fris te voelen.
We pakken wat schone kleding voor haar uit de tas. Het is zo snel gegaan dat die niet eens open is geweest tot nu toe!

Wanneer Janne klaar is maak ik nog een foto met drietjes. Janne en Jan wilde ook heel graag dat ik de eerste ontmoeting met grote broer Yort zou vastleggen maar ze mogen als het goed is zo al snel naar huis. Ze besluiten dus dat ze Yort niet meer naar het ziekenhuis laten komen, hij ontmoet zijn zusje straks lekker thuis, op vertrouwd gebied. Dat is ook wel zo fijn voor hem.

Het is nog net geen 17.00 uur als ik weer in de auto zit op weg naar huis, een bevalling binnen kantoortijden dit. Dat gebeurt niet vaak ;-).

Lieve Janne, Jan, Yort en Suus, ik wens jullie ontzettend veel gezondheid en geluk! Het was een eer om erbij te mogen zijn en wat heb je dit samen met Jan goed gedaan Janne.

Liefs, Lobke