Ergens half december 2015 heb ik voor het eerst contact met Pamela. Ze is zwanger van haar eerste kindje en uitgerekend op 24 januari 2016. Ze volgt al jaren de blogs en verhalen van mijn collega Marry en heeft zich dan ook al jaren geleden voorgenomen: als ik ooit een kindje krijg wil ik dit ook vast laten leggen door een geboortefotograaf! Helaas voor Pamela kon Marry het niet zijn, maar ik had wel een plekje vrij en na een eerste telefoongesprek maakten we een afspraak voor een kennismaking in de eerste week van januari 2016.
Bijna kwam het niet tot een gesprek…
Ik ga met mijn gezin op tweede kerstdag een weekje op familiebezoek in Denemarken en op kerstavond zie ik een mailtje van Pamela. Ze geeft aan dat ze een aantal dagen met hevige pijn in het ziekenhuis heeft gelegen. De artsen denken aan hydronefrose (stuwing van de nieren). Pamela is nu thuis maar met pijnstilling en ze moet veel rust houden. Zo hopen ze het nog even vol te houden zodat de baby nog even kan blijven zitten.
Ik schrik ervan! Wat heftig, qua pijn maar ook: de baby die mogelijk ineens veel eerder komt!
Ik neem via de app even contact met Pamela op en geef aan dat ze natuurlijk ook mag bellen als de baby eerder geboren gaat worden (en ik in Nederland ben), ook al hebben we nog niet ’live’ kennis gemaakt. Maar ik hoop dat de baby nog even blijft zitten én de pijn snel zal verminderen want jee dat is echt heftige pijn!
Mijn weekje vakantie zit er op en het gaat redelijk goed met Pamela. Met veel rust is de pijn zo goed als weg. Wat fijn!
Wanneer ik Pamela en haar man Rob ontmoet bij hen thuis voor het kennismakingsgesprek (gehaald, zwanger en wel!) hebben we het er nog even over. De artsen hadden Pamela en Rob in eerste instantie verteld dat ze met kerst ouders zouden zijn. Was dat even een knop om zetten!
Nu de rust is wedergekeerd gaan Rob en Pamela voor 27 of 28 januari, we gaan het zien! 🙂
Wanneer ik op dinsdag 19 januari 2016 wakker word en op mijn telefoon kijk zie ik dat Pamela me een appje heeft gestuurd om 4.15 uur. Het lijkt erop dat haar vliezen zijn gebroken, met helder vruchtwater maar ze voelt nog geen weeën en laat me weten dat ze ergens in de ochtend contact op zal nemen met de verloskundige. Ik schrik altijd een beetje van appjes omdat ik vooraf tegen mensen zeg dat ze moeten bellen (want een app hoor ik niet), maar tegelijk realiseer ik me ook dat het zo’n vaart niet zal lopen. De weeën moeten immers nog op gang gaan komen. We houden even contact en die weeën komen ook langzaam, en netjes volgens het boekje eerst heel onregelmatig, op gang. Naarmate de tijd richting de middag gaat, wordt het serieuzer en aan het begin van de middag neemt Rob het contact van Pamela over. De verloskundige komt zo even langs om te kijken, maar de weeën gaan nu best snel en er zit maar een paar minuten tussen telkens. Dat klinkt netjes!
Rob laat na het bezoek van de verloskundige weten dat de ontsluiting op 4-5 cm zit en dat ze om 15.00 uur naar het ziekenhuis gaan. Mooi! Mijn spullen stonden ook klaar dus ik geef aan dat ik alvast in de auto stap.
Als ik ergens rond 15.45 uur de kraamsuite binnen kom ligt Pamela heel rustig en met haar ogen dicht haar weeën weg te zuchten. Helemaal in haar eigen wereld, fijn. Ik zeg Rob gedag en Pamela laat ik met een hand op haar been weten dat ik er ben. Een poosje later, wanneer ze haar ogen even open heeft zegt ze ineens: ’hoi Lobke!’ Haha :-).
De verloskundige, Manon, ontmoet ik al op de gang. Fijn dat ze er is, uit de eigen ’thuispraktijk’ waar Pamela en Rob al die maanden kwamen. Manon zal de bevalling, mits het fysiologisch blijft, begeleiden samen met een verpleegkundige uit het ziekenhuis.
Aan Rob vraag ik of de (korte) autorit naar het ziekenhuis mee viel. Ja hoor, hij had zelfs het idee dat Pamela het een aantal weken eerder, met de hydronefrose, zwaarder had qua pijn.
De telefoon gaat en Rob ziet later dat het Pamela’s moeder was. Pamela vraagt zich af of ze niet even terug moet bellen. Ze zouden namelijk morgen samen gaan lunchen en wellicht belt haar moeder om een tijd af te spreken? Vanavond zou een schoonzus komen eten maar Pamela had haar al een berichtje gestuurd dat het niet door kon gaan omdat ze zich ’niet zo lekker voelt’. Daar is niets aan gelogen als je weeën hebt en je baby er aan komt ;-).
Als Manon om 16.20 uur toucheert heeft Pamela 6-7 cm ontsluiting. Dat gaat super netjes zeg. Ondertussen is Pamela nog steeds de rust zelve. In bed vindt ze het fijn om op haar zij liggend haar weeën weg te zuchten en soms loopt ze ook even naar het toilet en is het wel erg fijn om voorover op de deksels van de afvalcontainers te hangen (klinkt niet zo fris maar er was niets mis mee!). Omdat Pamela het ook erg in haar rug voelt duwt Rob tijdens een wee telkens mee op haar rug en is een warme kruik ook prettig. Wat doet ze dit goed!
Dat de weeën vorderen hoor je aan Pamela’s ademhaling maar aan niets meer dan dat. Tussendoor houdt ze haar ogen lekker dicht en ze blijft rustig. Ik maak af en toe een nieuwe kruik en Rob blijft op haar rug mee duwen, fluistert lieve aanmoedigingen in haar oor en vertelt haar hoe goed ze het doet. Heel mooi om te zien.
Op een gegeven moment, nadat Pamela weer eventjes op het toilet heeft gezeten en daar wat weeën heeft weggezucht, komt ze terug in de kamer en ziet Manon op de Ipad en mij met een tijdschriftje: ’jeetje, jullie zitten hier allemaal op mij te wachten’. ’Nou voel je niet bezwaard hoor’, geeft Manon aan, ze is stilletjes (administratief) wat aan het werk en ik zit af en toe tussendoor rustig wat te lezen. Het is zo fijn om er op deze manier bij te ’mogen’ zijn. Pamela gaat weer in bed liggen.
Omdat Pamela zo ontzettend rustig is heeft Rob soms niet in de gaten dat er alweer een wee is, je hoort dan alleen ’Rob!’ en dan is hij meteen weer bij haar.
Rond 18.00 uur wil Manon weer even mee voelen om te kijken hoe het met de ontsluiting gaat. Het duurt even want er komen een aantal pittige weeën maar na een kwartiertje verzamelt Pamela moed om op haar rug te gaan liggen. Het doet erg veel pijn aan de onderkant geeft ze aan en dat kan kloppen want Manon voelt dat de baarmoedermond aan de achterkant al helemaal open is! Er zit alleen nog maar een randje aan de voorkant. ’Hoe lang nog dan?’ vraagt Pamela haar. ’Zullen we nog een uurtje doen en dan gaan persen?’ geeft Manon aan. 😉
Pamela gaat weer op haar zij liggen, op links, zo zal dat randje snel ook weg zijn! Wat doet ze het goed, net als de baby want de hartslag klinkt telkens prima.
Manon had eigenlijk haar dienst over moeten dragen aan een van haar collega’s en zou een praatje houden tijdens een voorlichtingsbijeenkomst voor zwangeren. Maar ze heeft met haar collega afgestemd dat die het praatje houdt zodat zij bij Pamela en Rob kan blijven voor de geboorte van de baby. Lief en wat fijn!
De weeën volgen elkaar snel op en zijn hevig, het zal niet lang meer duren voordat het helemaal open is en Pamela persdrang krijgt. Manon vertelt haar dat persweeën anders aanvoelen zodat Pamela ze kan herkennen.
Rob blijft Pamela ondersteunen: ’goed zo!’, ’super!’ ’blazen’, ’ontspan en niet verkrampen’. Tussen de weeën door vouwt hij netjes haar kleding voor haar op.
Pamela is helemaal in zichzelf gekeerd en heeft haar ogen weer dicht. Rond 18.45 uur vraagt Rob fluisterend ’wil je nog iets?’. Pamela antwoordt, ook fluisterend, ’dat het snel voorbij is’…….
Een paar minuten later horen we Pamela zachtjes maar fel ’au!’ zeggen. ’Ja, dat is het!’ geeft Manon aan, ’persdrang’. Pamela mag blijven zuchten maar als ze wil mag ze ook zachtjes mee gaan met wat haar lichaam aangeeft. Als ze dit nog even volhoudt zo dan wordt de persdrang steeds sterker en gaat het mee persen strakjes gemakkelijker dan wanneer ze nu al actief mee gaat persen. Helemaal in stijl met de rest van dit geboorteproces probeert Pamela rustig mee te blijven zuchten, ze lijkt tussendoor zelfs even een powernap te doen!
Rond 19.10 heeft Manon nog een keer getoucheerd om zeker te weten dat het helemaal open is en dat is het! Volledige ontsluiting. Om 19.20 begint Pamela dan ook met persen. ’Is ze er over een uur?’ vraagt ze nog.
In het begin is het nog even wennen dat persen, maar het gaat hartstikke goed en op een gegeven moment heeft Pamela het door. Ze neemt een hap lucht en probeert daar zo lang mogelijk op te persen. Super! Rob moedigt haar uit volle borst aan en staat tussen de weeën door zo ontzettend trots naar haar te kijken…
We zien steeds een stukje meer baby komen, ook Rob ziet het en Pamela kan het op een gegeven moment zelf ook zien! Kom op! Super knap dit! Ja hoor, er is nog net geen uur voorbij, na een laatste oerkreet is ze daar! Een prachtig meisje wordt geboren. Manon geeft haar aan Pamela, welkom lieve Fiene! Pamela is er beduusd van en Rob slaat zijn handen voor zijn mond.
Die eerste momenten zijn zo bijzonder, wat een adrenaline, opluchting en verbazing! Ik hoor Pamela een aantal keren zeggen ’ik heb gewoon een baby!’. Ze genieten en blijven kijken naar Fiene en naar elkaar. Fiene heeft een hele korte navelstreng dus ligt nog wat laag op Pamela haar buik. Straks als Rob de navelstreng heeft doorgeknipt kan ze wat hoger op de borst liggen. Wat een mooi meisje en wat een bolle wangen!!
Nadat Rob de navelstreng heeft doorgeknipt wordt ook de placenta geboren. Verloskundigen kijken de placenta altijd helemaal goed na om te zien of hij compleet is en kijken of er 3 vaten in de navelstreng zitten. Pamela en Rob vinden dit ook interessant om te zien en te horen en kijken dus goed mee met Manon. Ik maak er foto’s van, ook al is het best wat bloederig, ik vind het altijd prachtig om te zien waar je kindje in heeft gezeten en waardoor je kindje al die tijd is gevoed.
Pamela en Rob raken niet uitgekeken op hun kleine meisje en ondertussen kijkt Manon Pamela nog even na. Dat voelt niet erg prettig en de hand (pols) van Rob biedt uitkomt bij die gemene pijn. Pamela heeft nog wat hechtingen nodig en Manon besluit dat meteen even te doen, dan is het maar achter de rug. Na het hechten is het tijd om Fiene helemaal goed na te kijken, alles wordt gecheckt en ze wordt gewogen: 3.686 gram schoon aan de haak! Fiene vindt het allemaal niet zo heel erg gezellig en zet het op een brullen. Maar, alles ziet er super uit en wanneer eerst Manon en daarna ook Rob haar vasthoudt in de houding zoals ze bij Pamela in de baarmoeder heeft gezeten wordt Fiene weer helemaal rustig, hee dàt voelt fijn en vertrouwd! 🙂
Fiene liet al smak geluidjes horen dus ze mag lekker bij Pamela aan de borst. Dat doet ze goed! Er is beschuit met muisjes én er wordt gebeld met familie. Pamela belt als eerste met haar moeder. Haar vader is er op dat moment net even niet dus die belt ze daarna op zijn mobiel. Wanneer Rob zijn ouders gaat bellen moet ik wel een beetje lachen. Eerder op deze avond had hij al genoemd dat hij uit Limburg komt. Ik was helemaal verbaasd want daar kun je echt totaal niets meer van horen. Tot nu dus! Helemaal in dialect ineens vertelt hij zijn ouders dat ze opa en oma geworden zijn. Mooi! Daarna gaat hij automatisch weer over op keurig ABN, zo grappig!
Fiene drinkt echt prima, de verpleegkundige ziet zelfs al wat melk in haar mondhoekjes tijdens het drinken! Vaak moet dat even op gang komen, maar er is dus al melk!
Als ze aan beide kanten al een poosje heeft gedronken wordt Fiene door de verpleegkundige aangekleed, ze past nog maar net in het eerste pakje dat Pamela en Rob voor haar hebben meegenomen. Het bovenste knoopje kan zelfs net niet dicht :-).
Ze is prachtig, ziet heerlijk roze en vindt het nu helemaal prima, zeker wanneer Rob haar voor het eerst vasthoudt. Hoe trots is hij op haar en op Pamela.
Omdat ze wat is afgekoeld legt Rob haar daarna even in een wiegje dat ze straks in de buurt van een warmte lamp zetten. Dan kan ze even wat op temperatuur komen.
Pamela en Rob mogen Fiene strakjes lekker mee naar huis nemen en voordat ik weg ga maak ik zo nog een foto met hen drietjes.
Eerst wil Pamela graag even douchen. Dat snap ik, na al dat harde werk! Ze voelt zich goed maar de verpleegkundige meet voor de zekerheid eerst nog even haar pols en bloeddruk. De bloeddruk is wat laag en Pamela heeft een vrij hoge pols. Ze heeft best wat bloed verloren en vloeit nog steeds redelijk wat dus ze moet eerst even rustig op de rand van haar bed komen zitten. Zittend voelt Pamela zich duizelig en niet helemaal in orde, iets wat de verpleegkundige al vermoedde.
Gezien de bloeddruk, haar pols en het vloeien besluit ze de verloskundige te bellen en te vragen nog even terug te komen. Pamela moet nog even blijven liggen en mag nog niet uit bed om te gaan douchen.
De verloskundige, een collega van Manon, is er snel. Ze voelt de baarmoeder en kijkt ook nog even naar de hechtingen om te kijken of er daar nog iets zit wat het bloedverlies veroorzaakt. De hechtingen lijken in orde maar er is twijfel of de baarmoeder goed samen trekt. Ze besluit om Pamela alvast een infuus te geven met vocht en een medicijn dat de baarmoeder beter doet samentrekken zodat het bloedverlies hopelijk daardoor stopt. Ondertussen wordt de arts assistent gynaecologie er ook bij geroepen om even mee te kijken en een echo te maken om te checken of er geen stukjes placenta in de baarmoeder zijn achtergebleven (iets dat ook tot bloedverlies kan leiden). Gelukkig is de baarmoeder verder schoon maar er wordt besloten dat Pamela, Rob en Fiene voor de zekerheid een nachtje moeten blijven om te kijken wat het infuus en het bloedverlies doet.
Jammer dat ze nu niet naar huis kunnen maar Pamela en Rob hebben er wel vrede mee. Op deze manier wordt alles nog even in de gaten gehouden en dat is goed.
Tussen het prikken van het infuus en de echo door had de verloskundige Pamela al even geholpen een schoon shirt aan te doen. Pamela heeft haar gezicht kunnen opfrissen en haar haren kunnen kammen dus is ze klaar voor de foto! Wat een mooi plaatje met z’n drietjes zo! Ik maak wat laatste foto’s en pak dan mijn spulletjes bij elkaar.
Ik hoop dat ze morgen alsnog lekker naar huis mogen, het was een mooie bevalling vandaag!
Lieve Pamela en Rob, ik wens jullie ontzettend veel geluk, liefde en gezondheid met jullie kleine meid. En Fiene, wordt maar heel blij en vrolijk groot!
Geniet van elkaar! Liefs Lobke
