Het is begin december 2016 als ik in de avond een kennismaking gepland heb staan met Lonneke en Thijs. Zij verwachten rond 13 april 2017 hun eerste kindje. Tijdens een kop thee kletsen we over de komst van hun kindje en uiteraard over fotografie, iets waar Lonneke en Thijs zelf ook graag mee bezig zijn. Lonneke en Thijs zouden het fijn vinden wanneer de geboorte plaats kan vinden in kraamhotel Livive in het ETZ Elisabeth. Ze weten al dat het een jongetje gaat worden, leuk!
Het was een fijne avond en al snel daarna laten ze mij weten dat ze graag willen dat ik de geboorte vastleg. Nou, dat doe ik natuurlijk. Het blijft iedere keer weer bijzonder! Lonneke laat me weten dat ze ook nog graag rond de 34 weken een zwangerschapsreportage wil boeken dus die plannen we meteen in voor begin maart. Ik heb er nu al zin in!

Tegen de tijd dat de zwangerschapsreportage er bijna aankomt mail ik Lonneke nog even om te vragen hoe het met haar gaat en vraag ik haar of het gelukt is met de locatie die zij op het oog hadden. Met de locatie is het niet gelukt helaas. Maar het stukje land waarop het huisje staat waar zij en Thijs tijdelijk verblijven biedt ook genoeg mogelijkheden, dus we spreken af dat ik daarheen kom. Met haar zwangerschap gaat het redelijk, tijdens de 32 weken echo hebben ze in het ziekenhuis geconstateerd dat het kindje wat weinig vruchtwater heeft. Daardoor wordt Lonneke nu extra vaak gecontroleerd en er is besloten dat ze niet meer in het kraamhotel maar in het ziekenhuis gaat (moet) bevallen. Daarnaast ligt hun kleintje tot op heden in een stuitligging. En doordat de hoeveelheid vruchtwater niet helemaal optimaal is, is het maar de vraag of ze hem nog kunnen draaien. Dat gaan ze rond de 36 weken zwangerschap wel proberen, maar het blijft even afwachten of dat zal lukken.  Wanneer het kindje niet draait mogen ze zelf kiezen voor een vaginale stuitbevalling of een keizersnede, al hangen er aan de vaginale stuitbevalling wel een hoop voorwaarden. Ik hoop zo voor hen dat dit kleintje draait! We gaan het zien.

Ja, het is gelukt! Wat ontzettend fijn! Geheel tegen de verwachtingen in is het kindje tijdens de draaipoging gedraaid. Nu maar hopen dat hij met zijn hoofdje naar beneden blijft liggen. Volgende week heeft Lonneke een controle staan en dan gaan ze weer kijken.

Ook tijdens de controle een week later ligt hun mannetje nog prima met zijn hoofdje naar beneden. Mooi zeg. Lonneke geeft aan dat de medische indicatie is ingetrokken aangezien ook de hoeveelheid vruchtwater nu binnen de marge valt. Ze mag dus weer terug naar haar verloskundige en in het kraamhotel bevallen zoals ze graag wilde. In de week die volgt, daalt het kindje al een beetje in dus draaien kan hij nu niet meer. Lonneke en Thijs worden steeds nieuwsgieriger naar hem. Nog eventjes en dan mag hij komen!

Ik sta op het punt naar een bevalling te gaan wanneer ik op 5 april 2017 een berichtje krijg van Lonneke. Ze heeft al een paar nachten flink last van voorweeën en dus ook al een paar nachten nauwelijks geslapen. Ze hoopt dat de baby niet lang meer op zich zal laten wachten. Dat hoop ik ook niet voor haar, want wat kan dat killing zijn, niet slapen én voorweeën. Maar ik hoop wel dat de baby in ieder geval vandaag nog eventjes blijft zitten zodat ik niet twee geboortes tegelijk heb… Ik heb een back-up geregeld maar ik zou het zo jammer vinden om de geboorte niet zelf te kunnen vastleggen.

De dag en de nacht gaan voorbij en ik hoop zo dat Lonneke een beetje heeft kunnen slapen. Het is 6 april 2017 en in de vroege ochtend zie ik een berichtje van Thijs. Lonneke heeft wederom een hele moeizame nacht gehad met wellicht weeën, al zijn ze nog erg onregelmatig. Ze is erg moe. Met de verloskundige hebben zij en Thijs afgesproken om een stukje te gaan wandelen zo meteen en daarna probeert Lonneke even wat te slapen en te ontspannen. Wellicht zetten de weeën door, maar is dat niet het geval dan gaan ze in ieder geval voor de nacht naar het ziekenhuis zodat Lonneke daar kan slapen. Pittig is dit zeg, met zulke rot nachten mag het nu wel doorzetten!

Rond de klok van 13.00 uur laat Thijs me weten dat Lonneke in bed ligt. Fijn voor haar! Ze hebben vanmiddag een afspraak met de verloskundige maar voor nu lijken de weeën wat minder heftig te zijn en lijken ze ook minder vaak te komen. Ik ben benieuwd naar wat de verloskundige straks zegt en of ze aan Lonneke haar baarmoedermond voelt of er al iets gebeurt.

Veel kans om te slapen krijgt Lonneke niet, want net voor 13.30 uur breken haar vliezen. Dit kan niet meer missen, de geboorte is nu echt in gang gezet!
In eerste instantie spreken ze met de verloskundige af dat ze nog naar de controle afspraak komen vanmiddag, het is bij hen aan het einde van de straat, maar om iets over 14.00 uur zie ik toch een berichtje dat ze naar het kraamhotel zijn vertrokken. Ik heb telefonisch contact met Thijs en we spreken even af wanneer ik hun kant op kom.

Uiteindelijk ben ik om 16.30 uur bij het ziekenhuis. Het is even een eindje lopen naar het kraamhotel maar wanneer ik daar ben kom ik Thijs op de gang tegen. Lonneke ligt al een poos in bad. Dat is fijn, het warme water verzacht toch altijd wel wat. Ik loop met hem mee naar de kamer en zie dat Lonneke heel rustig haar weeën opvangt en weg zucht. Knap, want het is erg pittig. Ze was al zo ontzettend moe door de afgelopen nachten. En dan moest de bevalling nog beginnen…

Om 17.15 uur komt de verloskundige, samen met een verloskundige in opleiding, even kijken. Via de doptone horen en zien we dat het kindje het prima doet gelukkig. Ze meten ook hoeveel ontsluiting Lonneke nu heeft en dat zit op 3/4 cm. De ontsluiting vordert wel maar niet heel vlot. De verloskundige had op dit tijdstip eigenlijk gehoopt op zo’n 5cm en Lonneke ook wel. Ze bespreekt met hen wat te doen. Ze ziet namelijk dat Lonneke heel erg moe is. En met nog 6 cm te gaan wil ze voorkomen dat Lonneke uitgeput raakt nog voordat ze kan gaan persen. Ze kunnen het nog een uurtje aankijken maar dan is de voorwaarde dat er daarna wel een flinke progressie moet zijn. Maar ze kunnen nu ook het besluit nemen om een infuus met weeënopwekkers te geven ter bevordering van de ontsluiting. Dat laatste zou betekenen dat Lonneke en Thijs van het kraamhotel naar de verlosafdeling zouden moeten gaan.

Lonneke geeft aan dat ze dit zo niet meer trekt. Als ze besluiten voor een infuus met weeënopwekkers te gaan dan wil ze ook pijnbestrijding. De verloskundige ziet op dit moment alleen de ruggenprik als optie, wat betreft pijnbestrijding. Een pompje met remifentanil helpt Lonneke namelijk misschien net niet lang genoeg totdat de persfase is aangebroken. Van tevoren hadden ze dit niet zo bedacht en gewild maar het is nu zo heftig. En met het vooruitzicht dat het nog uren kan gaan duren is het nu even niet anders. Lonneke en Thijs praten er samen nog even over en het is goed zo. Lonneke stemt in met de ruggenprik en alles wordt klaargemaakt voor vertrek naar de verloskamers.

De verpleegkundige van Livive helpt Lonneke uit bad en met afdrogen en aankleden. Altijd vervelend zo tussen de weeën door. Thijs heeft ondertussen alle spullen bij elkaar gepakt. Alles gaat mee en om 17.45 uur zijn we op de verloskamers. Omdat ze, voordat ze beginnen met pijnbestrijding, Lonneke en de baby eerst een half uur willen observeren door middel van het CTG, wordt Lonneke aan de monitor gelegd. Ook prikken ze alvast een infuus voor de syntocinon (weeënopwekkers). Het is even heel erg druk in de kamer, er staan zoveel mensen aan het bed en ondertussen gaan bij Lonneke de weeën gewoon in alle hevigheid door. Het lukt haar gelukkig om heel rustig te blijven en Thijs is dichtbij haar. Wanneer alles is aangesloten verlaat iedereen even de kamer. Lonneke ligt op haar rechterzijde want de baby had het niet zo prettig toen ze op haar rug lag net.

Om 18.00 uur komt de gynaecoloog binnen. Hij wil even toucheren om te zien hoe de ontsluiting vordert en zal dan meteen een schedelelektrode plaatsen bij de baby. Zo kan hij de hartslag beter registreren. Daarna zal hij de wens voor pijnbestrijding bespreken met Lonneke en Thijs. Lonneke zucht eerst nog een pittige wee weg en dan kan de gynaecoloog haar onderzoeken. Hij voelt al 5 cm, dat is wel een vooruitgang in deze korte tijd! Hij vraagt Lonneke of zij al een idee had over wat ze graag wilde aan pijnbestrijding. Ja hoor daar had ze over nagedacht, ze wist van tevoren dat ze het ‘’niet’’ wilde. Eerder leek door de geringe vooruitgang in de ontsluiting een ruggenprik de beste optie om ‘’in goede conditie’’ de eindstreep te halen. Maar nu zit er best progressie in de ontsluiting, wellicht is een pompje met Remifentanil ook nog best een mogelijkheid. Daar zouden Lonneke en Thijs het liefste voor kiezen. Echter, de gynaecoloog ziet ook dat de baby met zijn hartslag reageert op de weeën. Niet drastisch maar wel dusdanig dat hij nog even overleg wil hebben met een collega om te bepalen welke vorm van pijnbestrijding op dit moment het meest gewenst is. Hij loopt even weg om te overleggen en komt straks terug met een advies.

Het gaat allemaal even in sneltreinvaart. Om 18.15 uur is de hartslag van de baby toch dusdanig dat de gynaecoloog wil weten hoe het nu precies met hem gaat. Hij besluit een MBO (Micro Bloed Onderzoek) te doen en legt Lonneke en Thijs uit dat hij wat bloed bij de baby afneemt door middel van een klein krasje op het hoofdje. Het is geen prettig onderzoek maar wat ondergaat Lonneke het goed zeg! En Thijs ook, hij blijft heel dichtbij haar en houdt haar vast. Wanneer het onderzoek klaar is en het bloed naar het laboratorium wordt gebracht haal ik snel een kom soep voor Thijs. Dat had hij al besteld in het kraamhotel. Mocht de uitslag nu straks niet zo geweldig blijken te zijn en het wordt bijvoorbeeld een keizersnede dan heeft hij in ieder geval wat gegeten. Maar goed, ik hoop dat hun mannetje het nog steeds goed maakt!

Thijs lepelt snel zijn soep naar binnen zodat hij Lonneke weer kan ondersteunen bij het opvangen van de heftige weeën. Dan komt de uitslag van het MBO, gelukkig is het goed! Wat de pijnbestrijding betreft mogen ze nu kiezen voor het pompje met Remifentanil als ze zouden willen. Dat wil Lonneke erg graag en er wordt meteen actie ondernomen zodat het pompje er komt. Hopelijk verlicht dat de pijn voor haar.

Ik ga ondertussen ook nog even de rest van Thijs zijn maaltijd halen, nu is er weer tijd…

Lonneke gaat vlot naar 6 cm ontsluiting en heeft veel baat bij het pompje. Dat is fijn, dat geeft haar misschien even de kans om een beetje op adem te komen.

Het is 19.20 uur. Thijs eet zijn nasi. Dat ruikt natuurlijk best sterk dus hij mag niet te dicht bij Lonneke in de buurt komen. Hihi. Maar ze wil wel een kroepoekje en een slokje roosvicé, heerlijke combinatie ;-).  ‘’We maken wel optimaal gebruik van onze zorgverzekering zo’’ zegt Thijs nog.

Ik besluit ze even samen te laten. Het waren zulke hectische uurtjes zojuist. Ik gun het hen dat ze weer even samen in hun eigen fijne rust terugkomen.

Wanneer ik terug in de kamer kom na een poosje is de gynaecoloog binnen om te toucheren. Er staat rustige muziek op en Lonneke doet het super goed. De gynaecoloog meet 9 cm!! Wauw! Nog een klein stukje te gaan maar. Het pompje mag ze ondertussen nog even blijven gebruiken.

Het zweet staat Lonneke op haar voorhoofd, wat heeft ze het warm. Thijs probeert voor een beetje verkoeling te zorgen door een fris nat washandje tegen haar voorhoofd te houden. Tijdens een wee zucht hij zachtjes met haar mee en tussen de weeën door is er tijd voor een lach en een praatje. De verpleegkundige blijft dit laatste stukje ook bij hen zitten en zo gaat de zon langzaam onder… Het geeft een prachtige rood/roze gloed. Ondertussen zie ik de spuit met syntocinon liggen, klaar voor gebruik maar uiteindelijk mooi niet nodig geweest.

Om 20.50 uur heeft Lonneke volledige ontsluiting. Dat is dan toch stiekem snel gegaan nog! Ze kreeg nog wat extra vocht voor de baby toegediend via het infuus maar dit gaat nu uit, evenals het pompje. Ze mag persen. Dat doet ze met alle kracht die ze heeft! En dat dit niet lang gaat duren weet ik als ik bij die eerste pers al een hoofdje zie verschijnen. Jee! Normaal moet een kindje echt nog wel van wat verder komen, maar deze kleine man gaat als een speer! Lonneke doet het geweldig en Thijs kijkt gespannen mee. Nog geen kwartier verder zijn we als hun kindje op het punt staat geboren te worden. Samen met een hoofdje komt er ook een handje én het hoofdje is omstrengeld door de navelstreng (wat waarschijnlijk verklaart waarom het kindje het eerder niet fijn had). De gynaecoloog knipt de navelstreng door en daarna mag hun mannetje komen. Om 21.03 uur wordt hij geboren: Boaz Noah! Welkom kleine lieve jongen.

Wat een prachtig mannetje en wat een ontlading bij Lonneke en Thijs. Lonneke straalt van oor tot oor en bij Thijs stromen de tranen over zijn neus en wangen. Wat mooi. Ze genieten van dit moment…
Thijs mag de navelstreng van Boaz ook nog een keertje ‘’officieel’’ doorknippen en als hij dat gedaan heeft kunnen ze echt even helemaal ontspannen met z’n drietjes terwijl de gynaecoloog de placenta helpt geboren te laten worden.

Boaz probeert ondertussen zijn oogjes open te doen, het ziet er zo lief uit! Hij poept wel een paar keer terwijl hij bij Lonneke op haar borst ligt en hij laat kleine boertjes. Verder is hij heel erg rustig, net als zijn mama. Hij pakt Thijs zijn vinger en lijkt echt gericht naar hem te kijken als hij praat. Zo onbetaalbaar deze eerste momenten samen.

De gynaecoloog moet een paar hechtingen zetten en doet dat terwijl Lonneke en Thijs genieten van hun zoon. Lonneke heeft ook redelijk wat bloedverlies. Ze krijgt hier een medicijn voor en ze houden het nauwlettend in de gaten.

Boaz probeert al eventjes wat te drinken aan de borst maar moet nog een beetje wennen. Dat geeft niets, hij heeft de tijd. Laat hem maar lekker op zijn eigen tempo ruiken, voelen en proeven. Dat komt wel goed.

Hij wordt daarna gewogen en de gynaecoloog kijkt hem uitgebreid na. Alles ziet er perfect uit gelukkig! Thijs mag hem aankleden en nadat hij dit vakkundig, met tong uit de mond, heeft gedaan mag Boaz even lekker bij hem op zijn borst liggen. Beiden genieten ervan en ook Lonneke kijkt trots toe vanuit het bed.

Even lijkt hij in slaap te vallen, moe van de bevalling, maar dan probeert Boaz toch nog een beetje naar de borst te happen. Hihi kleine man, bij papa valt wat dat betreft nu even niets te halen. Thijs geeft hem daarom weer aan Lonneke en liggend op haar zij kijkt ze of Boaz misschien nu wat wil drinken. Ondertussen bellen ze ook wat familie. Zowel de moeder van Lonneke als de moeder van Thijs moeten de naam wel een paar keertjes horen om te realiseren hoe Boaz nu precies heet. ‘’Dat is geen normale naam’’ zegt de moeder van Thijs nog. Hihi. Ze zijn er vast zo aan gewend straks.

Lonneke mag vanwege het bloedverlies (zo’n 650 cc) vanavond nog even niet uit bed om te douchen. De verpleegkundige komt haar zo even wassen en verschoont dan meteen het bed. En dan hopelijk lekker slapen! Ze is moe maar wat heeft ze het goed gedaan zeg!

Lieve Lonneke en Thijs, wat waren deze dagen pittig. Het ging uiteindelijk allemaal iets anders dan vooraf bedacht maar jullie hebben dit samen prachtig gedaan.  Ik vond het heel erg bijzonder om vast te mogen leggen voor jullie. Dank je wel!

Ik wens jullie ontzettend veel geluk met jullie prachtige klein man! Geniet van elkaar!

Veel liefs, Lobke