Jeetje…ik vraag me even af waar ik moet beginnen met dit geboorteverhaal. Wat is er veel gebeurd! Ik begin maar gewoon bij het begin.

In 2015 fotografeerde ik voor Lisanne en Benny de geboorte van hun prachtige dochter Nova. Deze blog kun je hier terugkijken https://www.lobkekoppensgeboortefotografie.nl/blog-post/dondert-en-bliksemt-geboorte-nova/. Bij 34 weken begonnen toen de weeën al maar uiteindelijk hield hun kleine dame het nog tot 37 weken vol in de buik van haar mama. Haar papa pakte haar zelf aan en de foto van dit moment is nog steeds een van mijn favorieten allertijden!

Begin september 2016 belt Lisanne. Ze heeft een leuk nieuwtje want ze is in verwachting van hun tweede kindje! Ze is uitgerekend op 28 maart 2017. De zwangerschap is niet helemaal volgens ‘’planning’’ want ze zitten midden in een pittige verbouwing maar wat is een tweede kindje ontzettend gewenst en welkom. Geweldig leuk zeg!!

Lisanne en Benny willen heel graag dat ik weer bij de geboorte van hun kindje zal zijn. Niet alleen om te fotograferen geeft Lisanne aan. Hoe mooi ze de foto’s ook vond, nog belangrijker vond ze mijn aanwezigheid. Ik word er verlegen en een beetje stil van…wat bijzonder om te horen. Natuurlijk ben ik er weer bij, heel graag!!

Half oktober belt Lisanne. Het gaat niet helemaal goed met de groei van hun kleine man (ja, het is een jongetje!). Het lijkt erop dat hij wat achter blijft in groei. Lisanne krijgt extra controles en metingen om het in de gaten te houden. We houden contact en niet lang daarna hoor ik dat Lisanne al met weeën in het ziekenhuis heeft gelegen. Wat?! Ze is nog niet eens 20 weken. En totdat ze 24 weken zwanger is kunnen ze helaas niets voor haar doen in het ziekenhuis. Gelukkig is het weer rustig geworden en mocht ze naar huis maar ze maakt zich ontzettend veel zorgen. Zij en Benny hebben de 20 weken echo laten vervroegen omdat Lisanne bang is dat er iets niet in orde is en haar lichaam daarom zo reageert.

Maar de echo is godzijdank goed! Een hele opluchting! Nu hopen dat ook die weeën weg blijven en dat hun mannetje goed blijft groeien. Maar die groei blijkt toch een aandachtspunt, geeft Lisanne aan. Op de 20 weken echo is namelijk te zien dat het kindje een klein buikje heeft en mogelijk een klein beenbot en hoofdje. Ook zien ze een bloedvlek in de placenta. Al met al dingen die Lisanne en Benny wel graag verder willen laten onderzoeken.

Na nog een uitgebreide echo en een aantal metingen blijkt het kindje inderdaad een behoorlijke groeiachterstand van de buikholte te hebben. En de bloedvlek op de placenta kan wijzen op een verminderde werking van de placenta met asymmetrische groeiachterstand tot gevolg. Iets dat normaal gesproken pas later in de zwangerschap voorkomt. Ze krijgen nog een nader onderzoek komende week. Het maakt Lisanne erg verdrietig. ‘’Alles is zo anders dan bij Nova’’ geeft ze aan. Bovendien blijft ze nu waarschijnlijk onder begeleiding van de gynaecoloog en heeft ze geen eigen keuze meer om thuis te bevallen. Iets dat ze graag wilde dit keer. Plus de verbouwing van hun huis is nog in volle gang. Het is even te veel…pffff.

We appen nog regelmatig over en weer en gelukkig krijg ik in de week erna (het is inmiddels begin december) goed nieuws van Lisanne. Na nieuw onderzoek blijkt de groei van hun mannetje rond het gemiddelde, alleen is het buikje iets kleiner. De placenta werkt prima. Over 3 weken krijgen ze nog een echo om van daaruit weer verder te kijken. Wat fijn om te horen zeg!

Het is begin januari 2017. Met Lisanne gaat het goed. Ze geeft aan dat de meting, een week na het vorige onderzoek, juist weer aan gaf dat de baby groot was met een gemiddeld buikje. Lisanne mag zelfs misschien wel thuis bevallen als ze dat zou willen. Huh? Ze weten eigenlijk niet meer waar ze nu aan toe zijn. Wat een rollercoaster. Maar goed… en weer door!

Op 16 januari belt Lisanne mij overdag en is de situatie weer compleet veranderd. Ze ligt al een week plat (nu 30 weken zwanger) op bed met om de 5 minuten harde buiken. Ze zijn niet pijnlijk maar het is wel vervelend natuurlijk. Gelukkig is de baarmoedermond nog goed op lengte. Komende donderdag heeft ze een extra groei echo bij een onafhankelijke verloskundigenpraktijk. Over de groei blijven de metingen namelijk verdeeld, de ene keer is het kindje weer klein, de andere keer weer groot. Ze willen weten waar ze aan toe zijn. Mocht ze vóór de 32 weken zwangerschap gaan bevallen dan wordt het waarschijnlijk het Sofia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Begint de bevalling na de 32 weken dan wordt het het Bravis ziekenhuis in Bergen op Zoom, daar vinden nu ook alle controles plaats. Nova is geboren in het ziekenhuis in Goes, dat is voor Lisanne en Benny dichterbij. Maar nu hebben ze de voorkeur voor het Bravis.

Oké, ik hoop dat het rustig blijft… Maar diezelfde avond krijg ik een app van Lisanne: ‘’je gelooft het niet!’’, ‘’bijna in Bergen op Zoom, weeën en ontsluiting’’. Oh nee! En ze heeft flinke weeën ook! In Bergen op Zoom leggen ze haar aan een infuus met weeënremmers en medicijnen die zorgen voor longrijping bij het kindje. Hopelijk slaan de weeënremmers aan.

Er volgt een nacht ‘’from hell’’… Pas rond de ochtend wordt het weer rustig in Lisanne haar buik en kan ze wat gaan slapen. De verwachting is dat ze haar nog een dag of 3 in het ziekenhuis houden om haar in de gaten te houden.

Twee dagen later bellen we even. Het blijft onrustig. Ondanks de weeënremmers blijven er harde buiken komen en zo nu en dan een wee. Lisanne en Benny zitten in een achtbaan van emoties, er is zoveel onzeker. Lisanne kan ook nog niet echt ruimte maken voor zichzelf en haar eigen gevoel en verdriet. Dit schermt ze nog even af. Er gaat zoveel door haar hoofd. Verder heeft ze nog een echo gehad om te kijken naar de groei van hun kindje. Conclusie: de eerdere echo is niet juist geweest of niet juist beoordeeld want wederom blijkt het buikje klein en werkt vermoedelijk de placenta niet optimaal. Lisanne heeft dit ook altijd gedacht te voelen…Echt niet leuk maar wel fijn om daar nu eindelijk duidelijkheid over te krijgen. Tot en met morgen krijgt ze nog weeënremmers, daarna is de max bereikt en mag ze niets meer krijgen. Dan monitoren ze of het rustig blijft, voor zover dit al het geval is. Komen de harde buiken en/of weeën weer op dan gaat ze naar Rotterdam en kunnen ze in het ziekenhuis verder niets doen om te bevalling tegen te houden. We gaan het zien. Ik duim heel hard dat het niet doorzet!

Het blijft rommelen, wat meer dan mét weeënremmers, maar het zet gelukkig niet door! Lisanne mag naar huis. Fijn voor haar! Weer lekker in haar eigen huis met Benny én Nova, die haar mama enorm mist. Ze heeft met haar gynaecoloog goede afspraken gemaakt over wat ze wel en niet mag voelen en wanneer ze moet bellen. Hopelijk zien we elkaar 5 februari, wanneer ik even aankom voor een kop thee…

In de tussentijd blijft Lisanne af en toe weeën krijgen. Soms zonder enige regelmaat tussen de weeën, maar ook weleens mét regelmaat en heftige pijn waardoor Lisanne en Benny denken dat het door zal zetten. Ze zijn vaak in het ziekenhuis in Bergen op Zoom te vinden. Lisanne probeert het heel rustig aan te doen en ligt veel in bed maar soms komen de muren daar op haar af. Ik kan me het voorstellen. Wat heb je dan een tijd om na te denken én te piekeren. Er is nog zoveel onzeker…

Het is inmiddels 5 februari, we hebben onze thee afspraak gehaald! Met baby in de buik ;-). Even is het nog spannend of het door kan gaan. Ik kan ieder moment weggeroepen worden naar een geboorte in Goes. Wel een perfecte timing, ik ben immers al in de buurt want deze mensen wonen in hetzelfde dorp als Lisanne en Benny! Lisanne heeft een prachtige buik en ook al hebben ze veel meegemaakt afgelopen periode, ze klinkt en kijkt nog positief en opgewekt. Dat is goed om te zien. Nova speelt ondertussen heerlijk om ons heen, wat een prachtige en vrolijke meid! Het is altijd bijzonder om kindjes dan later weer terug te zien, als je ze geboren hebt zien worden.

Ik ga weer weg en blijf in de buurt voor mijn bevalling in Goes. Daar wordt diezelfde dag nog een prachtig meisje geboren.

Een paar dagen later is het toch weer even spannend. Lisanne verliest veel slijm en bloed gecombineerd met regelmatige harde buiken. Ze heeft de verloskundige gebeld en die heeft overleg gehad met de gynaecoloog. Het zou kunnen zijn dat de baarmoedermond al wat verweekt. Ze moet weer bellen als ze echt het gevoel heeft dat ze weeën heeft. Lisanne weet het even niet meer, ze heeft de hele middag al pijn onder in haar buik en het voelt wel een beetje als een wee maar niet elke keer spant haar buik helemaal aan. Ze wordt er erg onzeker van. Mocht ze zo naar het ziekenhuis moeten, ze heeft nu zelf het idee dat er wat gaat gebeuren, dan is ze bang dat het weer stopt bij een paar cm. En dat ze dan (net als bij de geboorte van Nova) weer naar huis moet zonder baby. Ze weet dat het beter is voor de baby om nog even te blijven zitten maar het is zo spannend en echt niet fijn meer!  Die onzekerheid! En ineens wordt Lisanne ook bevangen door angst voor hoe haar kindje eruit zal zien als hij geboren wordt. Zal hij nog maar een heel dun huidje hebben, met allemaal van die adertjes? En dan ook al die draadjes en slangetjes waar hij aan zal komen te liggen…Goss, wat heb ik met haar te doen. Dit is gewoon echt niet leuk meer! Ik probeer haar via de app nog een beetje moed in te spreken en geef ook aan dat ze niet bang hoeft te zijn voor hoe hij eruit ziet. Gezien de termijn van de zwangerschap (nu 33 weken) zal hij alleen heel mini zijn, maar zijn huidje is niet doorzichtig. Natuurlijk is hij prematuur maar ik weet zeker dat Lisanne hem het mooiste en dapperste ventje gaat vinden dat ze ooit gezien heeft! Terwijl we appen worden de harde buiken toch echt wel onmiskenbaar weeën ‘’oeps .. om de 3,5 minuut een wee en die duurt gemiddeld 1 minuut, we gaan nu naar het ziekenhuis’’. Daar gaan ze weer. Ik wens haar succes en hoop toch, hoe dubbel ook, dat ze straks snel weer naar huis mogen.

Lisanne blijft een nachtje in het ziekenhuis. Ze heeft 2 cm ontsluiting, maar dat had ze al een poos en het is lastig te zeggen of dat veranderd is ten opzichte van de vorige keer. De weeën kunnen weer stoppen of geen verdere ontsluiting geven, maar het kan ook doorzetten.

De volgende ochtend hoor ik dat het weer rustig geworden is in haar buik en dat Lisanne nog wat heeft kunnen slapen. Dat is fijn! Ze gaat vandaag even een kijkje nemen op de couveuse afdeling. Dat lijkt me een goed plan, dan is ze daarop voorbereid. Bovendien komt de gynaecoloog straks weer even langs en dan hoort ze meer. So far…so good.

Ze mag weer naar huis! Het blijft rommelen maar daar zijn we inmiddels aan ‘’gewend’’. Belangrijk is dat de ontsluiting niet verder vordert. Er zit ook geen regelmaat meer in de weeën. Dus mag Lisanne thuis verder afwachten. Ze heeft behoorlijk wat spierpijn van het avontuur van gisteren ‘’alsof ik bevallen ben maar dan zonder baby of zoiets!’’. Ai, ja haar lichaam krijgt behoorlijk wat te verduren zo.

Op 19 februari krijg ik een vrolijk berichtje. Lisanne voelt zich goed, haar buik is gelukkig een stuk rustiger sinds haar ziekenhuisbezoek en ze kan er even echt van genieten. Komende week tikt ze maar mooi de 35 weken aan! Topper! Ook de echo afgelopen week was prima, alle metingen zaten op de middenlijn, zelf het buikje! Het gaat zo goed dat in overleg met de gynaecoloog Lisanne weer terug mag naar de verloskundigen praktijk en vanaf 37 weken zou ze zelfs thuis mogen bevallen. Hoe kan het toch telkens weer zo veranderen he? Maar fijn, laat haar nu maar eens genieten van deze laatste ‘’normale’ loodjes dan.

… we hebben het nog niet uitgesproken of het gaat toch weer helemaal anders. Het is 21 februari, Lisanne is vandaag precies 35 weken zwanger. Sinds gisteren verliest ze bloed afgewisseld met een rozige afscheiding en ze heeft weeën. Heel onregelmatig weliswaar maar wel erg pijnlijk. De verloskundige verwacht dat dit nu wel echt het begin van de bevalling is. Ze moet haar bellen als de weeën regelmatig komen. Zit ze dan al op 5/6 cm ontsluiting dan mag ze niet meer naar het ziekenhuis in Bergen op Zoom maar moet ze naar Goes. Maar dan kan wel haar eigen verloskundige mee en dat is fijn. Lisanne vindt het lastig wanneer te bellen, ze zou het liefst willen dat de verloskundige haar vliezen breekt zodat het wel zou moeten doorzetten. Ze heeft niet geslapen vannacht en is op.

Een aantal uren later zijn de weeën er regelmatig en is Kimberley, de verloskundige, komen kijken. Lisanne heeft 2 cm ontsluiting en aan de baarmoedermond zit nog een klein tuutje. 2 weken geleden is er in het ziekenhuis ook getoucheerd maar omdat Kimberley dat toen niet gevoeld heeft is het lastig inschatten of er progressie in zit. Ze komt over 2 uur nog eens kijken en beslist dat ze bij 4 cm naar Goes gaan. Mocht het dan onverhoopt toch stoppen, wat zij niet denkt want ze geeft aan dat Lisanne duidelijk aan het bevallen is, dan breken ze de vliezen. We gaan dus voor een baby nu. Yes! Dat moet heel erg fijn zijn om te horen voor Lisanne en Benny. Het heeft lang genoeg geduurd voor hen nu.

Een paar uurtjes later belt Lisanne, ze heeft 5 cm ontsluiting en gaan nu naar Goes. Ik zit ook al in de auto, ik kom eraan.

Om 20.06 uur meld ik me bij de balie van het geboortecentrum. De arts wil net even naar binnen gaan bij Lisanne en Benny dus ik moet nog heel even wachten in het zitje. Dat is prima natuurlijk. Terwijl ik zit te wachten komt Kimberley voorbij, ik ken haar nog niet maar ze herkent me vast aan al mijn fotospullen dus spreekt mij aan. Het gaat goed met Lisanne maar ze heeft zojuist van de arts te horen gekregen dat donormelk voor haar kindje geen optie is. Lisanne wilde dat heel graag omdat ze niet weet hoe snel haar eigen borstvoeding op gang zal komen. Echter omdat de samenstelling van donormelk erg wisselend kan zijn gecombineerd met de bloedsuikers van een baby die geboren wordt met 35 weken is het niet verstandig om donormelk te geven. De baby zal dus in eerste instantie straks wat kunstvoeding krijgen totdat Lisanne na het kolven zelf wat eigen melk heeft voor haar kindje. Dat is even flink slikken voor haar. Zeker ook omdat ze daarnaast ook nog eens in Goes is en niet, zoals ze eigenlijk had gewild, in Bergen op Zoom. Ik hoop dat ze de knop om kan zetten. Dan zal de bevalling ook weer snel oppakken verwacht Kimberley, want voor nu stagneert het een beetje. Op de gang kom ik ook nog de verloskundige tegen die ik laatst trof tijdens de geboorte op 5 februari, wat leuk! Zij begeleidt nu ook de geboorte van het kindje van Lisanne en Benny.

Wanneer ik de kamer binnen kom tref ik een vrolijke Lisanne en Benny. Lisanne heeft een flinke kleur, ze heeft het duidelijk warm van de inspanning. Als er een wee komt is die heftig merk ik, maar daarna is er tijd om volop te kletsen en te lachen. Haha ik weet het ook nog van bij de geboorte van Nova. Ik hoop dat ze strakjes een beetje in haar bubbel kan komen.

Het is fijn dat Benny en Kimberley er voor haar zijn. Benny zit achter haar en houdt een warme kruik in haar rug en tijdens een wee pakt Lisanne Kimberley haar hand om in te knijpen. Het zijn gemene en pijnlijke weeën die ze heeft. Om 20.45 uur gaat de telefoon van Lisanne. Het is een vriendin. ‘’Geef nou!’’ ‘’Ik kan er toch niet bij’’, zegt ze tegen Benny ‘’vlug, voordat er weer een wee komt!’’. Lisanne had haar gebeld in verband met de donormelk maar omdat het niet mag hoeft dat niet meer en dat moet ze even zeggen. Ik hoor haar opnemen ‘’ja hoi, ik ben aan t bevallen…’’ Het is echt hilarisch (moet je bij geweest zijn denk ik, haha).

Lisanne kan sowieso zo mooi uit de hoek komen, we moeten er allemaal om lachen. Zo geeft ze Benny op een gegeven moment de instructie ‘’Benny als er een wee komt dan haal je die kruik weg en anders duw ik je hand gewoon weg, maar ik hou wel van je hoor!’’ :-).

De vliezen lijken nog te staan, het rozige vocht wat Lisanne eerder al verloor kwam waarschijnlijk door een hoge vliesscheur. Prima, dan helpen de vliezen nog mooi mee. Lisanne voelt de druk goed, maar heeft nog niet het gevoel dat ze moet persen. Er komt weer een wee, ‘’heel goed’’, geeft Kimberley aan ‘’houdt het open’’.

Lisanne moet plassen, ‘’maar ik ga echt niet over de gang!’’. In deze verloskamer is geen badkamer helaas, die is er alleen op de gang. Er wordt daarom een po-stoel voor haar gehaald en ik loop met Kimberley even de kamer uit.

Lisanne is nog met veel dingen bezig, ze vraagt zich af hoe het met Nova gaat en vraagt Benny even met haar moeder te appen om het na te vragen. Maar het is toch echt even tijd voor haar om nu in zichzelf te keren. Rond 21.10 uur geeft Kimberley haar daarom aan dat ze tussen de weeën door haar ogen dicht moet doen. Lang duurt dat niet want een aantal minuten later raakt Lisanne even helemaal in paniek. Ze wil graag dat Kimberley even voelt, maar dat kan niet want Lisanne is overgedragen aan het ziekenhuis. Ze breekt even en moet huilen. Ze vindt het zo erg dat haar kindje straks niet bij haar op de kamer kan slapen, dat rooming-in geen mogelijkheid is.

Maar ze gaat dapper door. ‘’Benny, kom bij me!’’ ze vraagt of hij wat actiever wil zijn en wil hem graag heel dichtbij zich. Ze doen het super samen.

De verloskundige van het ziekenhuis komt kijken. Ze geeft aan dat als ze toucheert ze ook graag de vliezen wil breken en een draadje op het hoofdje van de baby wil plaatsen. Het is 21.35 uur wanneer ze toucheert maar ze voelt meteen dat het hoofdje nog wat te hoog zit. De baarmoedermond is wel heel dun maar ze wil toch nog even wachten met de vliezen breken. Ze vraagt of Lisanne niet even een andere houding zou willen proberen, misschien even uit bed, op een bal. ‘’Is er nog niet veel veranderd dan?’’ vraagt Lisanne. Nee, er is inderdaad nog steeds 5 cm ontsluiting.

Lisanne eet even een stukje ontbijtkoek ‘’ik heb zo’n honger en ben zo misselijk’’ geeft ze aan. De verloskundige van het ziekenhuis en Kimberley zijn weg. De verpleegkundige blijft nog even sjorren aan de CTG-band die telkens niet helemaal goed zit. Het irriteert Lisanne, dat zie ik aan haar. Wanneer de verpleegkundige vraagt of ze even de kweekjes weg kan brengen geeft Lisanne dan ook snel aan ‘’ja hoor, natuurlijk!!’’. Ze is zo moe. Ik geef aan dat ze misschien even lekker moet rusten tussendoor. Ik heb het idee dat ze zichzelf een beetje in de weg zit en doe de lamp in de kamer uit. Lisanne zit op een bal en legt haar hoofd op het bed en doet haar ogen dicht. Ze geeft aan ‘’ik voel me ook zo verdrietig de hele tijd, maar ik weet niet waarom’’. Geeft niets, laat het maar lekker gaan dan. Jullie hebben ook zoveel meegemaakt de afgelopen maanden.

Ze doet haar best om even rustig te worden. Benny blijft dichtbij haar en ondersteunt af en toe haar rug of houdt haar hand vast. Omdat Lisanne een beetje duizelig is besluit ik even te gaan kijken of ik ergens wat druivensuiker kan vinden.

Rond 22.20 uur geeft Lisanne aan ‘’au, de druk is zo heftig!’’, ‘’ik ben zo bang dat mijn vliezen breken’’. Laat ze maar breken dan, geeft Kimberley aan. ‘’Geef maar ’n zet.’’ Ze moedigt Lisanne aan en helpt haar er doorheen. Tien minuten later geeft Lisanne aan dat ze moet poepen en vraagt ‘’hij valt toch niet op de grond?’’. Dan komt de term ‘’pleeduukertje’’ voorbij haha.  Zo noemen ze dat blijkbaar in Colijnsplaat, waar Benny vandaan komt. Wanneer een baby in de wc valt. Het wordt nu echt een stuk heviger. Lisanne roept ‘’ik kan het niet meer wegzuchten, Benny kom nu gewoon bij me, help me!’’. Kimberley moedigt aan en het lijkt erop dat Lisanne goede persdrang heeft, ze voelt enorme druk. Ze raakt er een beetje van in paniek en vraagt nog een keer ‘’help me’’.

Om 22.35 uur komt de verloskundige van het ziekenhuis kijken en die breekt om 22.38 uur de vliezen. Dat voelt als een enorme opluchting voor Lisanne, de grootste druk is er nu van af. Maar Lisanne vindt het ook spannend ‘’ik ben zo bang’’ geeft ze aan. Ze stellen haar gerust. Van de verloskundige mag Lisanne echter absoluut nog niet mee duwen, het is nog niet zover, geeft ze aan.

Er komt een hele pittige wee en Lisanne heeft het er even helemaal mee gehad. ‘’Laat me allemaal even met rust!’’, zegt ze en ze duwt de verpleegkundige en Benny weg. Ze heeft het zwaar en neigt er even naar haar positiviteit te verliezen. Maar Kimberley houdt haar erbij en kalmeert haar. Het komt goed, jij kan dit!!

Ik heb vooral naar Lisanne gekeken want ze heeft het zo zwaar, maar daardoor heb ik even niet op het CTG gelet. Kimberley neemt mij even apart op de gang en geeft aan dat de hartslag van de baby flink dipt tijdens een wee. Echt heel flink. Ze vraagt of ik ervaring heb op OK. Ja dat heb ik, ik heb in dit ziekenhuis al eens gefotografeerd tijdens een keizersnede. We zetten onze spullen uit voorzorg even in een kantoortje op de afdeling. De baby heeft het inderdaad niet ok, de harttonen dalen enorm. Lisanne krijgt de opdracht om op haar rechterzij te gaan liggen en dat gaat gelukkig snel beter! Pffff.

“Kun jij niet even een kauwgom nemen, je stinkt naar koffie’’ zegt Lisanne tegen Benny. Haha ik heb een déjavu van toen Nova geboren werd. Ik geef Benny snel een pepermuntje.

Ik hoop zo dat Lisanne zo los kan laten. Op dit moment lukt het nog niet zo goed. De ontsluiting blijft hangen op 5 cm.

Maar dan gaat het snel. Lisanne krijgt enorme druk en voordat we het goed en wel in de gaten hebben is daar ineens een hoofdje zichtbaar! Om 23.05 uur zit ze ineens op volledige ontsluiting! Benny zat bij Lisanne aan het hoofdeinde maar gaat snel aan de zijkant klaar staan om hun kindje aan te kunnen pakken. Lisanne perst met alles wat ze heeft mee en terwijl Benny staat te wachten tot het zover is komt er ineens nog een enorme plons vruchtwater mee.  Verrassing! Haha alles nat! Heel snel daarna komt daar hun kleine man, de verloskundige begeleid hem naar buiten en Benny mag hem verder van haar aanpakken en aan Lisanne geven! Het is gelukt! Hij is er, na maanden van onzekerheid. En wat een prachtig ventje!

De ontlading is groot bij Lisanne en Benny. Lisanne houdt hem stevig tegen zich aan gedrukt, half op haar buik want net als zijn zus heeft ook deze man een wat korte navelstreng. Hij zit nog helemaal onder het huidsmeer. Wat mooi! Hij krijgt de naam Ferre Ben Karman en is uiteindelijk geboren om 23.08 uur. Welkom lieve Ferre!

Lisanne en Benny hebben in hun geboorteplan beschreven dat ze heel graag de navelstreng uit willen laten kloppen, het liefst zouden ze zelfs eerst de placenta geboren willen laten worden. Maar ik weet niet wat nu mogelijk is want Ferre is natuurlijk ook heel vroeg met zijn 35 weken. Ik vind het al heel erg fijn dat Lisanne hem lekker bij zich mag houden, even huid op huid bij zijn mama. Voor dat eerste oh-zo-belangrijke en fijne hechtingsmoment! Benny voelt aan de navelstreng en wanneer die is uitgeklopt mag hij de navelstreng doorknippen. Nu kan Ferre ook iets hoger bij mama op haar borst liggen. Hij ligt lekker toegedekt met dekentjes warm bij Lisanne en Benny bekijkt hem eens goed terwijl ook de placenta geboren wordt.

De placenta ziet er prima uit, geen teken dat hij niet goed gefunctioneerd heeft tijdens de zwangerschap. Ferre ziet er ook goed uit, Lisanne heeft goed voor hem gezorgd. Ze geniet nog even samen met Benny van hun kleine dappere man. Hij heeft een mutsje op om te voorkomen dat hij te veel warmte verliest en trekt die eigenwijs over zijn ogen, alsof hij wil zeggen ‘’no pictures please!’’ hihi.

Dan komt de kinderarts binnen om hem even na te kijken. Benny kijkt mee. Ferre ziet er prima uit en Benny mag hem zelfs nog even vasthouden zoals hij bij Lisanne in de baarmoeder heeft gezeten. Iets dat hij graag wilde doen, aangezien hij dat ook bij Nova deed. Ferre vindt het allemaal wel best. Daarna gaat hij nog op de weegschaal, hij weegt 2390 gram.

Voordat hij in de couveuse mee moet mag hij nog heel even knuffelen bij Lisanne en dan neemt de kinderarts hem mee. Benny loopt erachteraan en ik volg hem. Wel een beetje vreemd en vervelend om Lisanne zo achter te laten. Zij mag strakjes ook komen kijken.

Op de couveuseafdeling is het rustig. Er ligt nog een ander kindje maar verder niet. Het is onwijs donker maar ik probeer nog een paar foto’s te maken. De kinderarts ziet het en vraagt of dat zo wel lukt. ‘’Nee, eerlijk gezegd niet’’ maar ik wil hier niet aandringen op het aandoen van de lichten. Geen probleem vindt de kinderarts en ze doet voor mij de lichten aan in het gedeelte waar Ferre is. Wat lief! Ik leg een doek over de bovenkant van de couveuse zodat het felle licht niet in Ferre zijn oogjes komt en maak wat foto’s. Fijn dat dat kan, ook voor Lisanne straks. Benny kijkt naar Ferre. Het moet wel erg gek zijn dat je net een kindje hebt gekregen en hem niet vast kan houden of aan kan raken. Dat hij daar ligt in een couveuse. Maar het is niet anders. Hij wordt lekker warm gehouden en gemonitord en dat is natuurlijk even heel belangrijk.

Na een poosje komt ook Lisanne met een verpleegkundige bij Ferre kijken. Ik zie vermoeidheid maar ook blijdschap op haar gezicht. De verpleegkundige van de couveuse afdeling gaat Ferre via fingerfeeding een klein beetje kunstvoeding geven, Lisanne en Benny kijken mee en Lisanne wil ook proberen of Ferre al iets bij haar wil drinken aan de borst. De verpleegkundige doe het licht weer uit en na de fingerfeeding geeft ze Ferre aan Lisanne. Ik baal want ik kan nu echt geen goede foto maken en dat juist op dit moment. Dit eerste borstvoedingsmoment dat zo belangrijk is voor Lisanne en Benny. We mopperen er een beetje hardop over en uiteindelijk met een beetje tegenzin doet de verpleegkundige het licht even aan. En met even bedoel ik ook even! Ik krijg de kans om een paar keer te klikken en het licht gaat weer uit. Zo! Nu heb je een foto! Ja hoor, ik heb m!

En wat doet hij het goed, Ferre zuigt al echt even met kracht aan de borst. Zo klein als hij is. Het wordt meteen duidelijk dat hij erg sterk is!

De verpleegkundige en Lisanne maken samen wat afspraken en dan gaat Lisanne met Benny naar haar kamer op de kraamafdeling. Wat een dag! Tijd voor beschuit met muisjes, op de gezondheid van Ferre – proost! Ook krijgt Lisanne meteen een kolfapparaat. Ze begint meteen en ook dit moment wil ik graag voor haar vastleggen. Deze power mama wil heel graag dat Ferre haar voeding krijgt en het liefste zo snel mogelijk. Ze start met kolven en vrijwel meteen komen er dikke druppels vette gele melk. Wat goed!!! We zitten hier met z,n drietjes een partij blij te zijn. Dit is toch super! ‘’Het is net gele vla’’ zegt Lisanne. Ze kolft totaal wel al 5 ml! Dat gaat Ferre straks meteen krijgen.

Zeg lieve Lisanne en Benny, wat was dit een heftige rit in de achtbaan voor jullie. Een rit die jullie fantastisch hebben volbracht. Ferre blijft nog eventjes in het ziekenhuis maar hij heeft jullie al laten zien dat hij supersterk is. Ik hoop dat hij snel mee naar huis mag waar jullie eindelijk kunnen en mogen gaan genieten van elkaar. En wat zal Nova over een paar uurtjes, als het weer licht is buiten, blij zijn met haar broertje. Neem de tijd samen, ook om het een plekje te geven. Ik wens jullie ontzettend veel geluk en liefde toe met z,n viertjes.

Dikke kus! Lobke