En dan ben je zelf weer zwanger! Wij verwachten ons tweede kindje, wat blijft dat toch ontzettend bijzonder, we zijn heel erg blij! De hele pittige eerste weken, waarin ikzelf erg ziek ben door alle hormonen in mijn lijf, zijn voorbij wanneer ik het met Carlo heb over het vastleggen van de geboorte van ons kindje. Ik hoor van veel mensen “nu laat jij, als geboortefotograaf, de geboorte natuurlijk ook fotograferen?!”. Maar zo “natuurlijk” is dat niet … zelfs niet voor een geboortefotograaf.

Ik zou het uiteraard graag vastgelegd hebben voor later! Het lijkt me ontzettend waardevol om dit van ons eigen kindje te hebben. Maar…ik vind het ook belangrijk wat Carlo daarvan vindt. We gaan de bevalling samen in en hij moet zich er ook prettig bij voelen dat er gedurende een aantal uren iemand bij is. Ik zal op het moment dat de bevalling zich aankondigt immers in beslag genomen worden door het hele proces en wellicht de fotograaf helemaal niet opmerken. Ik geef hem er dus de tijd voor om te bedenken wat hij zou willen.

Wanneer Carlo op een bepaald moment aan mij aangeeft dat hij de geboorte ook graag wil laten fotograferen, vind ik het gek genoeg ineens zelf stiekem even heel spannend! Ik vertel dit ook tegen Marry, mijn collega geboortefotograaf, wanneer we bij haar buiten in de tuin zitten voor het kennismakingsgesprek. Ik ben iemand die best “op zichzelf” is, het liefst zo min mogelijk mensen bij de geboorte heb en zo veel mogelijk rust wil in mijn omgeving op dat moment. Dat was tenminste mijn ervaring tijdens de geboorte van Mats.

Maar wat wil ik deze prachtige foto’s, die ikzelf al meerdere malen voor anderen heb mogen maken, graag zelf ook! Wij voelen ons prettig bij Marry (ik kende haar natuurlijk al, Carlo nog niet), ze maakt geweldige foto’s en ik weet als geen ander dat de rust die ik zo graag wil, gewaarborgd zal zijn omdat zij zich op de achtergrond zal houden. Dus? Ja “natuurlijk” laten wij de geboorte ook vastleggen!

In de weken voordat de geboorte zich “echt” aankondigt houd ik Marry een beetje op de hoogte van al het voorwerk in mijn lijf. Het rommelt. Wanneer ik in de ochtend van 25 augustus de inmiddels befaamde worteltaart heb gemaakt (je moet wat om de tijd te doden ;-)) kan ik me nog niet indenken dat we er in de nacht die volgt een kleintje bij hebben.

Ik bel Marry bij de eerste weeën en we spreken af dat ik na het douchen even laat weten of ik denk dat het doorzet. Dat doet het, Carlo laat het aan Marry weten en zij stapt in haar auto. Spannend!

Ik ben weeën aan het opvangen en hoor de bel: Marry is er. Tijdens de weeën heb ik al mijn aandacht daarvoor nodig dus ben ik in mezelf gekeerd en zeg ik niets. Maar als de wee weer zakt kan ik haar gedag zeggen en ook nog even kletsen. Naarmate de weeën zwaarder worden, zeg ik vaker even niets en merk ik dat het om me heen ook stil moet zijn. Dat is het dan ook! Ik merk op die momenten niet eens op waar Marry is. Natuurlijk hoor ik af en toe wel de klik van de camera, maar het stoort me geen seconde.

Doordat ik tussen de zware weeën nog heel goed in staat ben om wat te kletsen of af en toe een grapje te maken denk ik zelf dat het geboorteproces maar langzaam vordert (al weet ik heel goed dat dit helemaal niet zo hoeft te zijn). Maar goed, ik vind mezelf nog te helder, ik zit nog te veel in mijn hoofd en merk dat ik ook tussendoor wel nadenk over wat voor soort foto’s ik nu zelf zou maken. Onder de douche hang ik over een grote bal om te ontspannen en de weeën op te vangen als ik denk: zou Marry hier ook wel een foto van maken? Hier wil ik ook een foto van! Maar ik kan mijn gedachte niet eens afmaken of ik hoor een klik. Het komt goed :-).

Ons kleine prachtige kereltje wordt geboren na “slechts” een paar uur weeën opvangen en vijf minuten persen. Helemaal natuurlijk, met alleen Carlo, de verloskundige en Marry erbij, in alle rust! Zoals ik van te voren alleen maar had kunnen hopen dat het zou gaan. Mats heeft er een broertje bij: Roman. Wat een rijkdom!

Van te voren was ik er, zoals gezegd, een beetje bang voor dat er te veel mensen om me heen zouden zijn en daarmee de voor mij belangrijke rust er niet zou zijn. Maar dit was nergens voor nodig, die rust was er! Wat fijn dat Marry er was en deze mooie en waardevolle foto’s nam! Zo kon ik Carlo zijn hand fijn knijpen en op hem steunen toen ik het op het laatst echt niet meer trok. Kon Carlo blijven kijken hoe ons tweede kleintje geboren werd en konden we samen genieten van die eerste tijd waarin Roman nog lekker in zijn blote bastje op mijn borst lag. Marry was er, maar ook weer niet…

We hebben prachtige foto’s van de geboorte van Roman. Zo ontzettend waardevol! Dank je wel lieve Marry!

Een aantal van onze foto’s kunnen jullie hier in mijn weblog bekijken maar ook op Marry haar website http://fermontfotografie.nl/een-geboortefotograaf-bij-een-geboortefotograaf-alle-rust . Bovendien lees je daar ook het geboorteverhaal!

En voor iedereen die twijfels heeft, heb het er gewoon eens over met je partner of vraag een vrijblijvend gesprek aan en bespreek het. Je bent daarna nog niets verplicht en het is ontzettend de moeite waard om deze mooie foto’s te hebben! Om nog eens terug te kijken en te lezen in een persoonlijk geboorteverhaal hoe het ook alweer allemaal ging. Voor mijn portfolio geboortefotografie kijk je hier https://www.lobkekoppensgeboortefotografie.nl/portfolio/geboortefotografie/ en in mijn eerdere weblogs.

Ik geniet nog even van mijn verlof en mijn drie mannen! Hopelijk tot snel daarna!

Liefs Lobke