Marlies en Gijs verwachten hun eerste kindje, een jongetje! De uitgerekende datum is 23 november 2017. Als ik eind augustus bij hen thuis ben voor een kennismaking heeft Marlies al een prachtige ronde buik en is bijna alles al geregeld en klaar voor de komst van hun kleine man.

Vanaf eind oktober/begin november heb ik regelmatig even contact met Marlies om te horen hoe het met haar gaat. De laatste weken gaat het wat op en af, Marlies houdt enorm veel vocht vast en is al een paar keer naar het ziekenhuis geweest om te controleren of ze geen zwangerschapsvergiftiging zou hebben. Gelukkig was telkens alles goed, maar dat is dan toch wel even schrikken. Zij en Gijs zijn heel erg benieuwd naar hun kleintje, wat duurt wachten dan lang!

Op dinsdag 21 november 2017 krijg ik aan het einde van de ochtend een berichtje van Marlies. Ze is de hele nacht op geweest omdat ze ontzettend veel pijn had en veel moest overgeven. De verloskundige komt kijken, maar omdat de baby nog erg hoog ligt, denkt ze dat Marlies buikgriep heeft. Wat naar! Buikgriep is altijd vervelend maar helemaal als je hoogzwanger bent… Ik hoop dat ze snel wat opknapt.

Maar aan het einde van diezelfde avond appt Marlies me nog eens. De weeën zijn begonnen! Er is nog maar minimale ontsluiting, maar omdat ze zo ziek is geweest afgelopen nacht gaat ze samen met Gijs toch alvast naar het ziekenhuis. Daar kijken ze dan even hoe verder. Wellicht kunnen ze haar iets van een slaapmiddel geven zodat ze tenminste een nacht kan slapen. Ze heeft per slot van rekening nog een bevalling voor de boeg!

In de nacht hoor ik verder niets meer en ons contact gaat de volgende dag weer verder als Gijs me om 10.18 uur belt. De gynaecoloog is net geweest. Omdat Marlies nog erg veel pijn heeft, twee nachten niet heeft geslapen én de ontsluiting nog niet veel vordert gaat ze zo naar de verlosafdeling. Daar gaat de gynaecoloog samen met de verloskundige proberen of ze het proces van de geboorte een handje verder kunnen helpen. Gijs houdt me op de hoogte.
Zo laat hij me weten dat Marlies om 11 uur een tablet ingebracht heeft gekregen om de baarmoedermond te laten rijpen/verweken. Verder krijgt ze voor nu alleen nog pijnstilling in de vorm van paracetamol.

Net iets voor 14 uur belt Gijs me dat het voorspoedig gaat. Ik sta net op het schoolplein om mijn zoontje op te halen maar ik neem me voor als ik thuis ben meteen even voor oppas te zorgen, want het klinkt wel alsof het nu sneller gaat.

En het gaat zeker sneller, ik ben nog maar net thuis als Gijs appt dat Marlies nu op 6/7 cm ontsluiting zit! Wauw wat snel ineens. Ik breng de kindjes bij hun oma en opa en rijd meteen door naar het Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg.
Rond 15.15 uur ben ik in de verloskamer bij Marlies en Gijs. Marlies heeft het erg warm, ze is op een hemdje na bloot en ligt op het bed met de blosjes op haar wangen. Ze zucht rustig maar hoorbaar haar weeën weg. Ze zijn erg pittig maar Marlies heeft een pompje in haar hand waarmee ze zichzelf telkens een dosis remifentanil (pijnstilling) kan toedienen en dat werkt heel erg fijn. Ze is er erg blij mee. Gijs zit in een stoel en geeft aan dat na Marlies ook hij zich nu niet lekker voelt. Zo warm als zij het heeft, zo koud heeft hij het. Marlies geeft aan dat hij gerust zijn jas aan mag doen, maar dat wil hij niet. Niets vervelender dan juist nu niet lekker zijn zeg. Maar het is niet anders, Gijs houdt zich rustig en drinkt veel thee.

Om 15.42 uur wil de verloskundige even kijken of de ontsluiting is gevorderd. Zeker ook omdat Marlies aan het geluid te horen af en toe wel wat persdrang lijkt te hebben. Als ze voelt geeft ze aan dat de ontsluiting nog steeds 6 cm is en dat het hoofdje van de baby nog erg hoog zit. De baarmoedermond is mooi verstreken maar vanwege het feit dat het hoofdje nog hoog zit besluit de verloskundige nog geen vliezen te breken en wil ze graag door middel van een echo even kijken naar de ligging van het kindje.
Op de echo verklaart de ligging van de baby wel een hoop, hij ligt met zijn neusje naar boven. Ze noemen dit ook wel een achterhoofdsligging of een sterrenkijker (de meeste kindjes komen ter wereld met hun neusje naar beneden). Kindjes die op deze manier voor de uitgang liggen hebben een iets ongunstigere positie om geboren te worden. Maar het kan wel en bovendien hoopt de verloskundige door Marlies op haar rechterzijde te leggen dat het kindje zijn kinnetje wat meer op de borst legt en wellicht nog wat draait zodat hij toch met het neusje naar beneden komt.

Op haar rechterzijde heeft Marlies het merkbaar zwaarder. Er komt weer een pittige wee aan en Marlies roept ‘’oh maar mijn knopje is nog niet groen!’’. Het knopje van de pomp wordt pas weer groen op het moment dat ze zichzelf weer een dosis pijnstilling mag geven en is op die manier beveiligd zodat je niet kunt overdoseren. Regelmatig kijkt ze naar de knop of hij alweer groen is en ze weer mag drukken. De weeën komen steeds sneller en worden steeds pittiger. Maar wat doet ze het knap zeg! Rustig blaast ze de wee weg, ik hoor dat het geluid dat ze daarbij maakt steeds dieper van binnen komt. En soms drukt ze volgens mij een beetje mee.

16.25 uur. Het is echt heel erg zwaar voor Marlies nu. De weeën duren nu ook langer telkens. Gijs loopt heel even de gang op, hij voelt zich niet ok. Even een klein stukje lopen en een kopje thee halen.
Ik hoor Marlies zeggen ‘’oh ik moet persen!’’, gelukkig komen zo meteen als het goed is de verloskundige en de gynaecoloog weer even kijken hoe het ervoor staat. Ik hoop zo voor haar dat een eindje verder is.

Bij het toucheren blijkt de ontsluiting één cm te zijn gevorderd, Marlies zit nu op 7 cm. Maar het hoofdje van de baby wil nog niet echt zakken, het zit nog hoog en de verloskundige kan hem boven haar handen voelen draaien. Marlies mag daarom toch op haar rechterzijde blijven liggen en ze moet proberen de weeën echt weg te zuchten geeft de verloskundige aan. Ze merkt namelijk dat Marlies er een beetje naar neigt mee te duwen.

Omdat het echt heel erg pittig is op haar rechterzijde en ze telkens aangeeft te moeten persen, probeert Marlies even een andere houding in de hoop dat dit scheelt. Op haar handen en knieën gaat ze tegen de het hooiende van het bed zitten, dat nu rechtop staat. Ik vind het echt heel erg knap hoe ze alles probeert en aangrijpt om hier doorheen te komen. Wat een oerkracht!

Het is 17.30 uur, Marlies is moe en dommelt tussen de weeën door af en toe even weg. De verloskundige komt de kamer weer binnen voor een lichamelijk onderzoek. Marlies moet daarvoor op haar rug liggen en vraagt of iemand haar even vast kan houden of bij haar blijft tijdens het draaien want ze voelt zich nogal licht in haar hoofd.
Wanneer de verloskundige voelt constateert ze dat de ontsluiting nu zo’n 7/8 cm is maar nog steeds wil het kindje niet zakken. Ze gaat daarom overleggen met de gynaecoloog wat te doen. Misschien toch de vliezen breken om het proces een extra zetje te geven. Eerder wilde ze dit niet doen omdat het breken van de vliezen, wanneer een kindje nog zo hoog ligt en nog niet vast in het bekken zit, het risico met zich meebrengt dat de navelstreng uitzakt door de stroom aan vruchtwater (en zo de navelstreng om het nekje van de baby kan komen te zitten en aangetrokken wordt). Marlies probeert tussen de weeën door nog even goed haar rust te pakken, ze is zo moe en wat suf van de pomp.

De telefoon gaat, Gijs ziet dat het Marlies haar zus is. Ze nemen niet op, ‘’even geduld nog hoor’’ zegt Marlies. Ik hoor haar er achteraan zeggen ‘’oh…ik kan niet meer!’’.

Om 17.55 uur komt de verloskundige samen met de gynaecoloog terug. De gynaecoloog voelt nu 8 cm ontsluiting en voelt aan het hoofdje, ze denkt dat dit niet meer naar boven zal schieten dus ze durft de vliezen wel te breken. Er zit eigenlijk nog maar een heel klein randje om het hoofdje, dat is hartstikke goed. Om 18.00 uur breekt ze de vliezen, het vruchtwater is mooi helder, en plaatst ze meteen een draadje op het hoofdje van de baby. Hiermee kan de hartslag van de kleine man beter in de gaten worden gehouden. Ze geeft Marlies haar complimenten, wat doet ze het knap.
Marlies mag weer even op haar rechterzijde gaan liggen, dit doet ze maar ze geeft aan de gynaecoloog aan dat ze een beetje bang wordt. Die stelt haar gerust en Marlies sprokkelt haar moed weer bij elkaar.

18.15 uur het wordt steeds pittiger, Marlies roept ‘’ik kan niet meer, het doet zo’n pijn!’’. De baby geeft duidelijk meer druk en is misschien wat aan het zakken. Af en toe drukt Marlies mee tijdens een wee, dat mocht nu van de gynaecoloog. De weeën zijn intensiever maar er zit wel een langere pauze tussen telkens. “Ah man toch’’, ‘’help!’’, de verpleegkundige die Marlies al een paar uur heel erg lief en fijn steunt vraagt of ze het gevoel heeft dat ze moet poepen. ‘’Nee, ik heb zo’n pijn in mijn buik’’ geeft Marlies aan. Hou vol hoor, je bent er bijna!
Ze slaakt harde kreten tijdens de weeën en perst ook al behoorlijk hard mee. Het is 18.50 uur, ze weet niet meer hoe ze het heeft.

De verloskundige geeft aan Marlies en Gijs aan dat ze graag een micro bloedonderzoek (MBO) wil doen bij de baby om te kijken hoeveel reserves hij nog heeft om de geboorte door te komen, of hij dat nog wel trekt. Bij dit onderzoekje maken ze een klein krasje op het hoofdje van de baby waarna ze via een rietje voorzichtig wat bloed opzuigen om dit vervolgens na te kunnen laten kijken in het laboratorium. Marlies vraagt zich af of dit geen kwaad kan voor de baby maar dit kan gelukkig geen kwaad. De spullen voor het MBO worden klaargezet en Marlies draait weer op haar rug. De verloskundige voelt ondertussen nog een keertje mee, het is 19 uur en er is nog steeds 8 cm ontsluiting maar ze voelt ook dat het hoofdje iets dieper zit dan de vorige keer. Dat is mooi. Ze kan alleen niet voelen of de stand van het hoofdje ook verandert, eerder zag ze natuurlijk op de echo dat het met zijn neusje omhoog lag. ‘’Kun je niets doen?’’, ‘’ik kan niet meer, ik heb zo’n pijn’’ geeft Marlies haar aan. De verloskundige begrijpt het helemaal maar helaas kan ze daar nu niets aan veranderen voor haar. De weeën zijn ook zo verdomde pittig. Gelukkig valt ze tussendoor wel echt eventjes in slaap, ik hoor haar zelfs een beetje snurken hihi.

Om 19.15 uur komt de gynaecoloog terug voor het MBO. Ze voelt net als de verloskundige nog maar een klein randje, Marlies heeft bijna volledige ontsluiting. Het vervelende is dat het kindje alleen echt nog dieper moet komen voordat ze mag gaan persen om de baby geboren te laten worden. Het MBO gaat goed en gelukkig komt vrij snel ook de uitslag van het laboratorium, de baby maakt het nog helemaal prima.
Maar hoe goed ze het ook doet en hoe dicht Marlies ook bij volledige ontsluiting is, door de ligging als sterrenkijker wil het hoofdje niet dieper komen en blijft ook de ontsluiting hangen op ‘’bijna volledig’’. Om 19.35 uur besluit de gynaecoloog daarom dat het een keizersnede gaat worden. Het is mooi geweest, Marlies heeft gevochten als een leeuwin voor haar kindje!

En terwijl de verloskundige en de verpleegkundige haar helpen zich voor te bereiden op de operatie vindt Marlies het even heel erg moeilijk om rustig te worden. Ze geeft hen dat ook aan. Logisch hoor, het is niet niks allemaal.
Ik geef Gijs aan dat hij misschien beter even wat kan eten, hij voelt zich natuurlijk al niet top maar heeft ook alleen maar kopjes thee gedronken. Ik heb nog een mueslireep in mijn koffer en de verpleegkundige haalt een boterham voor hem. Ook vraag ik de gynaecoloog of ik mee mag naar de OK. Ze vraagt of ik al eens op OK gefotografeerd heb en als ik uitleg dat dat zo is en ik bekend ben met de regels en richtlijnen omtrent hygiëne en privacy mag het. Wat fijn!

Marlies heeft een blauw OK-hemd aangekregen, haar sieraden zijn uit en al snel krijgen we het bericht dat we naar de OK mogen. We lopen om 19.50 uur naar OK-complex waar Marlies eerst een ruggenprik zal krijgen van de anesthesie. Gijs en ik mogen met de verpleegkundige mee om ons om te kleden. We krijgen een OK-pak aan, een muts op en een mondkapje voor en mogen dan mee naar de OK waar Marlies inmiddels al is. Gijs wordt op een stoel gezet en ik neem op aanwijzing van de verpleegkundige alvast mijn plekje in aan het voeteinde van de operatietafel.

Het doek gaat omhoog voor Marlies haar hoofd, Gijs gaat naast haar zitten en dan begint de gynaecoloog aan de operatie. Het gaat snel want voordat ik het weet zie ik het hoofdje van de baby al tevoorschijn komen, eindelijk is hij daar! Gijs en Marlies kunnen meekijken door een opening in het operatiedoek, om 20.15 uur wordt er een prachtig jongetje geboren, hij krijgt dezelfde naam als zijn papa. Welkom lieve kleine Gijs!

Gijs wordt door een van de OK-medewerkers aan de kinderartsen gegeven die hem opvangen op een warmtetafel naast de operatietafel. Ze kijken hem even helemaal goed na en merken meteen dat hij wat vruchtwater in zijn longetjes heeft binnengekregen. Daardoor ademt hij niet optimaal. Aan zijn neusvleugels, die telkens wijd opengaan (neusvleugelen), zie je dat hij moeite heeft met zijn ademhaling daardoor. Marlies kijkt mee vanaf de operatietafel en ook papa Gijs is erbij. De kinderartsen besluiten Gijs mee te nemen naar de afdeling, daar kan hij beter geholpen worden. Hij wordt heel eventjes bij Marlies gehouden zodat zij hem goed kan bekijken en gaat dan in een couveuse mee. Gijs en ik lopen er achteraan en als Marlies straks klaar is wordt ook zij naar de afdeling gebracht. Maar eerst sluit de gynaecoloog de wond en gaat ze nog even een poosje voor controle naar de verkoever om bij te komen.

Op de kraamafdeling staan al een aantal verpleegkundigen klaar. De kinderarts informeert hen en zij nemen Gijs van haar over. Hij wordt gewogen en dan proberen ze hem wat van het slijm/vruchtwater op te laten geven. Dat lukt redelijk maar nog niet genoeg om hem prettig te laten ademen. Ze besluiten daarom dat hij wat hulp krijgt door middel van een CPAP, een slangetje in de neus/keelholte dat voor wat extra druk op de longen zorgt waardoor de longblaasjes open worden gehouden terwijl hij zelf ademhaalt. Gijs vindt het slangetje maar niets en hij blijft vechten tegen dat ding. Zelfs als ze hem op zijn buikje leggen met het slangetje op zijn neus krijgt hij het voor elkaar om zijn hoofdje op te tillen en zijn hoofd naar de andere kant te draaien. Wat een sterk mannetje! Ondertussen streelt papa Gijs af en toe zijn rug of zijn handje, hij verliest hem niet uit het oog. Wat gebeurt er veel zo zeg.

Omdat Gijs best een flinke baby is wordt er ook nog bloed geprikt om zijn bloedsuikerspiegel te checken, die is prima. Ik loop even naar de verloskamer om nog wat van onze spulletjes op te halen en als ik terug kom zit papa Gijs ineens met zijn kleine mannetje in de armen. Hij ademt stukken beter en heeft geen CPAP meer op, of hij heeft hem ervan af geworsteld dat kan ook ;-). Hij krijgt net zijn eerste flesje melk! Omdat de verpleegkundigen hem, naast de CPAP, eerder ook een maagsonde hebben geprobeerd te geven (die hij er na een minuut ook zelf uit trok), heeft hij niet meteen zin om op de speen te zuigen. Maar als hij wat druppeltjes melk proeft en merkt dat dat lekker is, is hij verkocht! Binnen no time heeft hij het kleine flesje leeg en kan Gijs nog even lekker met zijn zoon knuffelen. Wat een mooi gezicht.

Nu mama nog! En gelukkig hoeven ze daar niet lang op te wachten. Marlies wordt in haar bed de kamer binnen gereden. Het zit erop, het is klaar. Nu gewoon even genieten! En dan doen ze. Marlies neemt Gijs lekker bij zich en sluit af en toe haar ogen, dit moet een heerlijk gevoel zijn voor haar.

Ook worden nu de opa’s en oma’s gebeld. Die komen morgen snel kijken, nu eerst wat rust voor Marlies, Gijs en hun kleine man.
Wat een heerlijk mannetje én een echte vechter. Net als zijn mama. Ook poept hij al twee keer flink zijn broek vol, de verpleegkundigen blijven ermee in de weer haha.

Ik laat ze samen, hopelijk kunnen ze wat slapen na deze turbulente dagen. En dan na een paar dagen in het ziekenhuis weer snel met z’n drietjes naar huis.

Lieve Marlies en Gijs, ik vond het heel erg bijzonder om de geboorte van jullie kleine Gijs mee te mogen beleven en vast te mogen leggen voor jullie. Marlies je hebt er echt keihard voor moeten werken maar wat deed je dat goed, de kracht kwam vanuit je tenen! Geniet van jullie prachtige kereltje, ik wens jullie alle goeds!

Liefs, Lobke