Als ik zelf ergens in het voorjaar van 2012 besluit dat ik heel graag geboortes zou gaan fotograferen en Marry een mail stuur omdat zij de meest prachtige geboortefoto’s maakt, kan ik me niet bedenken dat ik 3 jaar later de geboorte van haar kindje zou mogen fotograferen. Wat een eer en tegelijk ook eigenlijk wel heel erg spannend!

Marry had het me al wel eens verteld, als ik zwanger raak… dan zou ik graag willen dat jij het doet. Ze had er tijdens de workshop geboortefotografie (die ik bij haar had kunnen volgen omdat er op t laatste nippertje nog een plekje vrij kwam) ook al een beetje op gelet. Denny was daar toen ook bij en samen hadden ze het er al over gehad. Maar goed dat ik dat niet wist. 😉

Wat was ik blij voor haar toen ze me vertelde dat ze zwanger was. Maar wat was ze beroerd die eerste weken. Niet leuk! Gelukkig ging het goed toen de beroerdheid eenmaal over was, iedere dag beter leek het zelfs! Een paar dagen voor haar bevalling stapte ze zelfs nog op de fiets voor een tochtje van 49 km!

Het rommelt in die weken voor de bevalling al aardig. Maar telkens zet er niets door. Ook niet na een aantal sessies voetreflexmassage. Best een beetje frustrerend want je zou het zo graag loslaten en maar zien wanneer het zich aandient, maar dat rommelen duidt er wel op dat er iets gebeurt en schept toch verwachtingen.

Zondagmorgen 5 juli 2015 om 6.15 uur krijg ik een berichtje van Marry dat ze het niet zeker weet, maar  dat ’het’ misschien wel begonnen is. Ze denkt dat ze weeën heeft en waarschijnlijk een hoge vliesscheur want ze verliest wat vocht. Denny slaapt nog, ze gaat nog wat rommelen en zal op een later tijdstip de verloskundige wel even bellen. We appen die dag zo een paar keer op en neer, soms lijkt het begonnen te zijn en dan valt het weer even stil.

Om 15.23 uur belt Marry me uiteindelijk. ’Ik twijfel nog’, geeft ze aan. ’Tijdens een wee roep ik dat je moet komen maar als de wee weer weg is weet ik het niet’. De verloskundige, Hendrikje, geeft aan dat ze nog in een beetje in een bubbel moet komen en dat snap ik. Dat heb je nodig om in een bepaalde staat van concentratie te komen om je weeën op te kunnen vangen. Aan de andere kant denk ik dat het Marry ook wel rust geeft als ze weet dat ik onderweg ben, je weet het gewoon niet en ik ben er liever uren te vroeg dan ook maar 1 minuut te laat. En ik moet nog ongeveer anderhalf uur rijden voordat ik bij hen ben. We besluiten dus dat ik ga rijden. ’Denny gaat ondertussen koken voor iedereen!’ roept Marry nog heel vrolijk.

Als ik om 17.07 bij Marry en Denny binnenkom, zie ik in de gang door de deur naar de huiskamer dat Marry al lekker in haar bevalbad zit. Ze vindt het een verademing.
Het is heerlijk licht binnen, de tuindeuren staan open en zorgen ervoor dat er een briesje binnen komt, het ruikt lekker (naar Denny’s deo zegt hij zelf maar het zou ook zomaar lavendel olie kunnen zijn :-)) en er staat ontspannende muziek op, wat een fijne sfeer! De weeën vergen alle concentratie van Marry en Denny ondersteunt haar bij het aannemen van een fijne houding en het vasthouden van haar handen. Die heeft echt geen tijd meer om te koken hoor! Tussendoor kan Marry nog volop kletsen. Hendrikje is er ook en gaat niet meer weg, dat is fijn voor hen!

Van een lieve vriendin van Marry heb ik nog een kadootje voor haar meegekregen. Een kaartje en een roze baby badeend voor tijdens de badbevalling! Hij mag even met haar mee dobberen maar moet met het zwaarder worden van de weeën het veld ruimen ;-).

Omdat Marry niet standaard om de zoveel uur wil laten toucheren weet ik bij binnenkomst niet ’hoe het ervoor staat’. Maar prima, ik zie dat ze wel heel goed bezig is om in een juiste bevallingsflow te komen. En zo hoef je je ook niet zo te concentreren op die ontsluiting. Loslaten is het beste wat je kunt doen. Letterlijk en figuurlijk tijdens een bevalling.

Marry heeft op allerlei plaatsen rondom het bevalbad briefjes met mooie, inspirerende en bemoedigende teksten opgeplakt voor tijdens de geboorte. Ze kent ze inmiddels uit haar hoofd, maar toch nog steeds goed om naar te blijven kijken.

Aan alles kun je zien dat ze de geboorte van hun kindje tot in de puntjes heeft voorbereid. Naast de briefjes en de muziek staan er stoelen klaar achter het bad, ligt er een zwembroek voor Denny (blauw natuurlijk, zodat het kleurt bij het bad), haar eigen camera met een 50 mm lens ligt klaar zodat ik die kan uitproberen en niet van lens hoef te wisselen, het geboorteplan ligt op het dressoir, het boek van de hypnobirthing cursus ligt open en zo nog meer dingen. ’Ik snap niet dat ik net mijn haar nog heb geföhnd, dat had dus echt geen zin en o’ja en als mijn mascara uitloopt, even zeggen hoor!’ roept Marry.

Denny vraagt of we een schaaltje ijs lusten. Lekker! Marry heeft er ook zin in en begint aan haar ijs, ze komt alleen snel tot de conclusie dat ze de smaak van de Ben & Jerry’s Cookie Dough in haar mond tijdens het opvangen van een wee heel vies vindt. Hihi, we zetten haar bakje nog wel even in de koelkast. Dat vinden ze vast morgen terug, gesmolten…

De weeën zijn pittig maar er zitten gelukkig goede pauzes tussen. Marry vangt ze heel rustig en goed op. ’Pfff ik weet nu al zeker dat die egel van Daphne Deckers meer op z’n plaats is dan die klaproos van de hypnobirthing!’ hoor ik haar op een gegeven moment roepen :-).
Tijdens een wee is een hand om in te knijpen al snel niet meer genoeg. Denny gaat over op het masseren van haar rug. Duwen? Hoor ik hem vragen. Ja ja JA!! Als de wee op haar hoogtepunt is, is Marry er misselijk van. Hendrikje adviseert haar niet te diep in te ademen, daar word je alleen maar misselijker van. Maar hier zijn we blij mee hoor, geeft ze aan. Misselijkheid is een teken van progressie!

Toen we al een hele poos geleden een keer rond de tafel zaten om de geboorte van hun kindje te bespreken, gaf Marry me al aan dat hun goede vrienden Egon, Kim en Evelien waarschijnlijk ook bij de geboorte zouden zijn. Denny zou hen bellen wanneer Marry mocht gaan persen.
Rond 18.00 uur gaat de bel. Omdat Marry, Denny en Hendrikje net in een wee zitten maak ik de deur even voor hen open. Het zijn Egon en Kim, ik zie aan hen dat ze bezorgd zijn en benieuwd hoe het gaat omdat ze weten dat de bevalling is begonnen. Lief! Ik weet niet of ik hen binnen mag laten dus vraag hen even aan de deur te wachten. Marry wil er nu nog geen mensen bij. Als de wee voorbij is, gaat Denny daarom even naar de deur om hen aan te geven dat het nog niet zo ver is en ze voor nu beter nog even naar huis kunnen gaan. Hij zal hen op de hoogte houden en gelukkig wonen ze dichtbij, dus ze zijn er zo als het zover is.

Ik haal boven een washandje en Hendrikje coacht Marry ondertussen beneden door de weeën heen ’niet tegen vechten, het gaat fantastisch Marry’ hoor ik haar zeggen. En dat gaat het ook! Maar Marry vindt het steeds moeilijker er niet tegen te vechten en ze geeft aan ’gek hoor want als ik iemand zou zien zoals mij nu, dan zou ik denken dat het niet lang meer duurt, maar dat kan helemaal niet!’. Waarom niet? Natuurlijk kan dat wel want ze is gewoon heel erg goed bezig, Hendrikje en ik zien het ook. Hendrikje geeft haar aan de tijd los te laten, ’je lijf en ik hebben de regie’, dus dat komt goed!

Rond 18.20 uur gaat ze even het bad uit om te plassen. De weeën zijn erg zwaar nu voor haar ’ik kan dit niet meer’ roept ze. Jawel hoor, jij kunt dit! Je doet het al zo ontzettend goed! Op de WC vraagt ze aan Denny ’wat stond er ook al weer op dat briefje: ik geniet van de geboorte van onze baby?’ Nou dit is genieten!

Na heel even op de grond voor het bad een aantal weeën te hebben opgevangen gaat Marry het bad weer in. Denny blijft bij haar, kijkt bezorgd toe tijdens een pauze en duwt in haar rug tijdens een wee. Hendrikje zit aan de andere kant van het bad en neemt op een gegeven moment nog wat van de spreuken met haar door. Wat doen ze dit goed, mooi en rustig samen!

Rond 19.00 uur is Marry het vertrouwen in zichzelf even helemaal kwijt. Wat rot om te zien, ik zie dat ze het erg zwaar heeft… Gelukkig moedigen Denny en Hendrikje haar aan. Een kwartier later besluit Hendrikje dat ze wil toucheren om te zien hoever Marry al is. Marry wil niet weten hoeveel centimeter ontsluiting ze heeft dus dat zegt Hendrikje ook niet, ze geeft alleen wel aan dan Marry minder ver is dan ze had gehoopt. Marry was er al bang voor, maar toch komt dit even als een ontmoediging.
Om het geboorteproces te bevorderen moet ze wat meer aarden en Hendrikje stuurt haar daarom even het bad uit. Op de ontspanningsbal zittend met haar hoofd in Denny’s schoot en later liggend op haar zij op de bank laat Marry allerlei scenario’s voorbij komen. ’Als het een sterrenkijker is, wil ik een sectio hoor!, Misschien ligt de baby wel niet goed!’. Hendrikje probeert haar bij de les te houden, ’kom op Marry, we gooien de handdoek niet in de ring’. Ik hoop dat ze de moed niet laat zakken maar ik kan het me zo goed voorstellen dat al deze scenario’s in haar hoofd de revue passeren. Na haar studie verloskunde en het fotograferen van 99 bevallingen (die van haar zelf is de 100^e!!) heeft ze al zoveel gezien. Dat kan fijn zijn, maar nu even niet.

Iets voor 20.00 uur besluit Hendrikje toch al weer te toucheren. Dat aarden is goed gelukt, ze spreekt het toch hardop uit, 9 cm Marry!! Binnen 1 uur 3 cm erbij én het kindje ligt goed! Kom op, je bent er bijna (hoe anders zal dat uiteindelijk zijn..).

Marry wil heel graag weer terug in bad en dat mag. Jolanda, de kraamhulp, is er ook en vult het bad aan met warm water. Marry is er helaas zelf nog steeds niet van overtuigd dat ze het goed doet. 🙁
Een half uurtje later is de ontsluiting gevorderd naar 9,5 cm, het gaat hartstikke goed. Nog steeds misselijk, moet Marry nu echt spugen. Het kan nu niet lang meer duren.

Wat is ze streng voor zichzelf ’oooh ik heb nog nooit iemand zo horen krijsen tijdens een bevalling en de 100^e schreeuwlelijk dat ben ik zelf!’. Jolanda moet er wel om lachen en vindt dat Marry nog genoeg praatjes heeft.
Het is ontzettend zwaar, de weeën zijn zo sterk, ze wil dat het stopt!

Rond 21.15 uur wil Hendrikje nog een keer kijken of Marry al weer wat verder is en wil ze dat ze een paar keer goed mee perst. Marry vraagt zich af wat er gebeurt als ze nu nog steeds niet op 10 cm zit. Tja dan gaan we naar het ziekenhuis zegt Hendrikje. Ai… ik weet dat ze zo graag thuis in bad wilde bevallen, dat zou echt heel erg sneu zijn. Maar Marry trekt dit zo ook niet meer en als blijkt dat de ontsluiting hetzelfde is gebleven en de baby niet verder wil zakken, vraagt Hendrikje aan Marry waar haar grens ligt. Ik vind het super om te zien hoe Hendrikje probeert er alles aan te doen om dit toch de bevalling te laten zijn voor Marry die zij graag wilde. Maar ze geeft aan dat er nu wel iets moet gebeuren en neemt een beslissing: Marry krijgt nog een half uur, dan kijkt ze weer en is er dan geen vooruitgang dan gaan ze naar het ziekenhuis.

Marry vangt haar weeën op zittend op de ontspanningsbal en na een poosje geeft ze aan dat ze moet poepen. Persdrang! ’Geweldig!’ zegt Hendrikje, daar hebben we op zitten te wachten!

Ik probeer altijd mee te schrijven tijdens een geboorte om later dit verhaal te kunnen schrijven en hier stopte het even in mijn schriftje. Alles ging ineens erg snel en anders dan gehoopt. Helaas zakt de baby niet goed en volgt ook de gewenste 10 cm niet. Marry zit nu al ruim twee uur op 9/9,5 cm en trekt dit niet meer. Hendrikje besluit dan ook rond 22.00 uur dat het zo niet langer kan, we gaan naar het ziekenhuis. Marry weet niet hoe ze in vredesnaam zo in haar Ford Ka moet zien te komen dus vraagt Hendrikje aan mij wat voor auto ik bij me heb en of Marry dan met mij mee mag rijden. Ja natuurlijk mag dat. Ik pak gauw mijn spullen in, haal de autostoel van mijn zoontje van de achterbank en leg er wat celstofmatjes neer.

Arme Marry (en Denny, want die kan niet zo veel voor haar doen vanaf de passagiersstoel)! Ik probeer zo goed en kwaad als het kan rustig door de vele bochten en rotondes te komen en tussendoor toch zo vlot mogelijk door te rijden. Het ziekenhuis is Goes is namelijk nog zo,n twintig minuten rijden! Marry heeft het niet meer van de pijn.
In Goes aangekomen haalt Denny vlug een rolstoel en zucht ik instinctief nog een laatste wee in de auto met haar weg.

Denny en Hendrikje nemen Marry mee. Marry kent het ziekenhuis in Goes goed omdat ze er zelf vaak komt tijdens een geboortereportage en dus staat er op de verloskamer personeel dat ze kent. Dat is fijn.
Minder fijn is dat uiteraard de verloskundige van het ziekenhuis ook nog even wil beoordelen hoe ver ze is om te kijken wat de mogelijkheden zijn. Dit is echt wel de druppel voor Marry, zeker niet als later ook de gynaecoloog dit nogmaals doet… Denny krijgt het nu ook te kwaad. Hij veegt zijn tranen weg met zijn shirt en ik zie dat Hendrikje ook af en toe even bemoedigend een arm om zijn schouder legt.

Marry zit nu al 3 uur op de 9/9,5 cm. Met persdrang! Maar haar kindje komt op een of andere manier nog niet laag genoeg en dat laatste stukje wil maar niet vorderen. Hendrikje weet niet hoe dit kan, maar het wil gewoon niet. 🙁 Marry roept dat ze een keizersnede wil en omdat ook de gynaecoloog voelt dat het niet wil, wordt alles daarvoor in gang gezet. En hoeveel pijn Marry ook heeft, ze kan nog wel heel hard roepen dat ik mee op OK moet. Zij heeft hier in het ziekenhuis al een aantal keer op OK mogen staan dus ze weet dat het kan. Ik geef nog aan dat ik geen personeel zal fotograferen en het wordt gelukkig snel geregeld. Ik mag mee. Hendrikje gaat ook mee.

Marry krijgt ondertussen een injectie met een middel dat de weeën wat zal laten afnemen maar ze heeft er helaas weinig baat bij. Ze wordt snel klaargemaakt voor OK. Ik geef Denny, Hendrikje en mezelf nog wat te eten en wat dextro, een beetje suiker kan geen kwaad.

Ze nemen Marry alvast mee naar de voorruimte van de OK en wij mogen ons om gaan kleden. Als we terug komen in OK kleding krijgt Marry net haar ruggenprik. Ze nemen haar mee de OK op en wij wachten nog even. Ik zie de spanning op Denny zijn gezicht. Hij kijkt door het raampje van de deur naar Marry en dan mogen wij ook naar binnen. Denny blijft bij het hoofdeinde van Marry en ik aan de zijkant met Hendrikje. De ruggenprik doet zijn werk goed, Marry heeft alweer volop praatjes en kan weer lachen.

Ik kijk naar de klok, het is precies 00.00 uur, 6 juli 2015 dus! Hendrikje feliciteert Denny, zijn dochter is vandaag jarig en wordt 16 jaar! Dat worden zo dus 2 dochters jarig op dezelfde dag!

Wanneer ze begonnen zijn ga ik alvast naar het voeteneinde want vanaf de zijkant kan ik niet veel zien. Op mijn tenen om het wat beter te kunnen zien, zie ik dat de arts er bijna is. Daar komt eindelijk hun kleine meisje aan. Het personeel dat bij Marry zit laat voor haar het doek naar beneden zakken en Marry ziet hoe hun kleine meisje wordt geboren! Denny staat en kijkt als het doek weer terug naar boven is ook nog nieuwsgierig naar zijn dochter. Wauw, wat ben jij welkom lief meisje!

Het kindje is er beduusd van, ze laat zich nog niet horen en hangt slapjes over de arm van de arts. Ze geven haar vlug mee aan de verpleegkundige om haar op te vangen in de ruimte naast de OK. Denny gaat mee. Hij is net zo beduusd als zijn kersverse dochter en staat heel stil te kijken. Hun meisje laat zich inmiddels fantastisch horen en kleurt vrijwel direct ook mooi roze. Ze doet het prima! Als de verpleegkundige aan Denny vraagt hoe zijn dochter gaat heten geeft hij aan dat ze waarschijnlijk Liv gaat heten. Maar, dat staat nog niet helemaal vast. Marry wil haar ook eerst goed bekijken. Even kijken of het wel echt een ‘Liv’ is, of dat misschien toch een andere naam haar beter past. Mooi… (uiteindelijk vonden ze het beiden een echte Liv ;-))

De navelstreng is al doorgeknipt tijdens de keizersnede maar Denny mag het uiteraard nog een keer symbolisch doen. Dat doet hij, hij heeft er daarna het bloed van op zijn vingers zitten. Liv wordt in doeken gewikkeld en nu mag ze samen met Denny lekker terug naar mama! Marry pakt haar dochter aan en bekijkt haar, kijkt dan weer naar Denny, weer naar haar meisje… Wat een poppetje! En ze ligt zo lekker zoet in haar armen. Compleet gelukkig en verliefd met z’n drieën!

Het is een grappig gezicht, over haar bovenlichaam heeft Marry een soort van plastic verpakking gekregen, om warm te blijven. Daar ligt Liv ook onder, op Marry’s borst. Ze verdwijnen bijna samen in hun letterlijke coconnetje. Denny is nog helemaal onder de indruk en zit achter Marry haar hoofd. Ik zie dat hij het even op zich moet laten inwerken.

Marry ligt zo nog een poos met Liv op haar borst maar geeft op een gegeven moment aan dat ze zich niet lekker voelt. Haar bloeddruk daalt en ze wordt misselijk. Liv wordt even bij haar weggehaald en gaat alvast met Denny terug naar de afdeling. Op OK wordt voor Marry gezorgd, rond de gynaecoloog de operatie af en dan zullen ze haar nog even naar de IC brengen waar ze haar nog even verder in de gaten kunnen houden.

Op de verloskamer waar we eerder die avond waren met Marry, kan Denny nu met zijn dochter buidelen. Op papa’s blote borst vindt ze het heerlijk. Ze zijn warm ingepakt met een lekkere deken.
Liv is goed wakker en je ziet haar gaan zoeken naar de borst. Ze hapt er ook echt naar. Wat blijft dat toch ontzettend bijzonder en vertederend, je wordt geboren en instinctief weet je waar je eten moet vinden en hoe je dat krijgt! Alleen bij Denny gaat dat even niet lukken natuurlijk haha. Ze moet nog heel even geduld hebben.

Als ik Denny even alleen heb gelaten met zijn dochter, komt de verpleegkundige me vertellen dat Marry van de IC weg mag. Dat is fijn. Ik loop met haar mee om haar te halen terwijl Denny en Liv worden verhuisd van de verloskamer naar een kamer op de kraamafdeling.
Marry ziet er goed en gelukkig uit, ze voelt zich ook goed zegt ze. Ze wordt naar de kraamafdeling gereden en kan daar eindelijk Denny en Liv weer zien. Ze straalt :-)!

Als een super natural pakt ze haar meisje aan en legt haar meteen zelf aan de borst. Gewoon…zo…hup, in één keer. Alsof ze nooit anders heeft gedaan!

Denny haalt ondertussen de poep van zijn broek. Het eerste kadootje van zijn dochter ;-). En dan maar meteen meconium, die blijft zo lekker plakken.

Wat stralen ze allebei. Die glimlach verdwijnt even niet meer van hun gezichten, en terecht!
Wat iedere trotse papa eigenlijk altijd wel doet is een foto maken van zijn pasgeboren kindje met zijn telefoon. Ook Denny maakt een foto met zijn telefoon van Marry met Liv. Haha ik heb alleen daarna nog nooit een moeder zo kritisch naar die foto zien kijken!! Nee, hij moest toch echt even opnieuw ;-). Ach ja, je bent fotograaf of je bent het niet.

Ik borstel Marry haar haren nog even, na al haar avonturen in bad, de auto en op OK met een muts op, is het lichtelijk ontploft. We maken nog even een paar mooie foto’s van hen drietjes en dan laat ik ze samen. Als ik weg loop, de gang door, zie ik daar Marry haar eigen foto’s hangen. Zelfs eentje bij de deur van ’haar’ kamer. 🙂

Lieve Marry en Denny, wat een ontzettend heftige bevalling was dit voor jullie. Marry, je hebt een aantal keren gezegd ’ik kan dit niet’ maar wat heb jij het goed gedaan! Je bent er, samen met Denny, tot het uiterste voor gegaan maar het liep anders… Gelukkig veranderde dat niets aan de verliefde en gelukkige gezichten die ik zag nadat Liv geboren was. Geniet van jullie meisje!

Lieve Liv, wat vond ik het ontzettend speciaal dat juist ik bij jouw geboorte mocht zijn. Word maar gezond, vrolijk en omringd door heel veel liefde groot (maar niet te snel!).

Heel veel geluk! Liefs, Lobke

O’ja kijk ook op Marry haar website http://fermontfotografie.nl/mijn-eigen-geboorteverhaal en lees daar haar eigen geboorteverhaal!