Sandra en Arjan verwachten hun eerste kindje. Sandra is verloskundige en vindt het heel erg bijzonder om nu zelf eens te mogen bevallen. En ze wil daar dan ook dolgraag mooie foto’s van!

Bij hen aan de thee tijdens een kennismaking gaat het alleen maar over bevallen, Sandra haar passie en stiekem natuurlijk ook die van mij! 🙂 Arjan is het gelukkig wel gewend haha. Sandra wil, wanneer alles goed blijft verlopen, heel graag in bad bevallen. Het bad van de verloskundigenpraktijk staat al gereserveerd. Een van haar lieve collega’s zal erbij zijn, al wil Sandra zoveel mogelijk zelf doen en de natuur haar gang laten gaan.
Het is een leuk gesprek en we spreken alvast af wanneer we zwangerschapsfoto’s gaan maken. Bij hen in de buurt, in de bollenvelden én aan het strand. Een beetje in de sferen van waar Sandra en Arjan beiden oorspronkelijk vandaan komen, namelijk het zuidelijkste stukje van Zuid-Holland. Leuk, ik heb er nu al zin in!

Sandra is op 27 mei 2016 uitgerekend en heeft telkens gezegd ‘het wordt een juni kindje hoor!’. Maar wanneer ze begin/half mei toch flink wat last krijgt van indalingsweeën en harde buiken hoopt ze me stiekem toch snel te zien :-). Als je die veranderingen in je zwangere lichaam voelt kun je nog zo met je verstand denken dat het waarschijnlijk juni wordt maar ga je toch hopen dat het eerder komt. Ze is zo nieuwsgierig naar hun kindje! Heel grappig, ze geeft me aan ’ Ik snap al m’n zwangere dames ineens zo goed! En dan moeten ze het van mij ‘gewoon loslaten’ 😉 alsof dat zo gemakkelijk is haha!’

De tijd gaat voorbij. We hebben ondertussen ook mooie zwangerschapsfoto’s gemaakt (echt een feestje zo tussen de bloemen en op het strand, met twee stralende mensen en prachtig weer!) en in haar buik is alles nog rustig, ’helaas’ komt er telkens bij Sandra achter aan. Ze zoekt wat afleiding, er wordt een cake gebakken en dan weer koekjes en telkens hopen we allemaal dat ik ze die dag gezellig mee kan komen opeten omdat de bevalling is begonnen… Maar nee. Ze krijgt het ook wel zwaar nu. Sandra heeft veel last van haar rug, slaapt slecht en het wachten gaat haar niet meer zo gemakkelijk af. Zo geduldig als dat ze bij haar zwangeren in de praktijk is, zo ongeduldig is ze als het om haar eigen kindje gaat, geeft ze me aan. Natuurlijk! Dat snap ik wel, dat is ook lastig! Je merkt dat er van alles rommelt. Ik hoop zo dat ze snel haar bevalbad op kan zetten om hun kindje in te mogen verwelkomen!

Ik vraag haar op een gegeven moment of ze al heeft durven voelen. Als verloskundige kan ze dat natuurlijk zelf. Sandra geeft aan dat de baarmoedermond al behoorlijk week was en bijna helemaal verstreken. Ook is er 1 cm ontsluiting. Dit wil nog niet alles zeggen maar dat klinkt zeker niet ongunstig!
Er gaan nog een paar dagen voorbij maar dan op donderdag 2 juni 2016 stuurt ze me aan het einde van de middag een berichtje. Het rommelt! Nog niet heel serieus maar Sandra hoopt dat het doorzet. Ze is die dag nog met haar moeder gaan winkelen en tussendoor had ze wel wat weeën maar die heeft ze zonder dat haar moeder het merkte op kunnen vangen. 😉 Hahaha! Nu haar moeder weg is gaat ze even lekker in bad, misschien gaat het beginnen! Ik ben bij mijn ouders en ga voor de zekerheid met de kindjes weer naar huis, alvast eten maken. Het kan zomaar zo zijn dat ik er over een niet al te lange tijd richting Sandra en Arjan ga.

Drie kwartier later bericht Sandra me dat het doorzet. Arjan is onderweg naar huis, ze zal blij zijn als hij thuis is! De weeën zijn al pittig maar nog redelijk kort en de baarmoedermond en ontsluiting (nu 1,5 cm) verandert ook. Maar geeft ze nog aan ’ik verwacht niet dat het zo’n vaart loopt, 1^e kind – kan nog lang duren, wacht jij nog maar even met rijden’. Mmm ik weet niet waarom maar heb toch het gevoel dat dit best snel gaat en geef haar aan dat ze niet moet schromen om te bellen, ik ben er liever 3 uur te lang dan ook maar een minuut te kort!

Weer drie kwartier verder krijg ik een berichtje van Arjan. Hij is thuis en of ik toch alvast wil komen. Uiteraard! Mijn eten was klaar dus de kindjes kunnen met papa zo aanschuiven en ik vul snel een bakje warm eten. Ik moet nog een eind rijden dus dan eet ik onderweg.

Om 19.05 uur stap ik de achterdeur binnen. Sandra zit in het bad en Arjan is bij haar. Het eerste wat ze zegt is ’Lobke het komt al!’. Maar meteen komt erachter aan ‘maar dat kan helemaal niet’.
De weeën zijn heel erg pittig, Sandra zucht ze heel goed weg maar ik hoor haar ook al een beetje kreunen. Ze heeft gewoon al persdrang! Ik vraag haar of ze gevoeld heeft en of ze volledige ontsluiting heeft. Rond 18.00 uur zat ze op 4 cm maar Sandra denkt inderdaad dat het nu open is. Ze durft er echter toch niet helemaal op te vertrouwen. Ze hoopt dat haar collega Marleen er snel zal zijn.

Arjan zit naast het bad op zijn knieën en houdt Sandra vast. Ze heeft het echt heel erg zwaar. Ze roept nog ’ik wil een ruggenprik’, ’ik wil een sectio’. Haha gelukkig zijn we niet in het ziekenhuis want dat wil ze helemaal niet natuurlijk. Maar het is gewoon echt niet te doen en Sandra kan maar niet geloven dat dit echt gebeurt, dat dit zooo snel gaat! Arjan heeft ook een videocamera klaargezet dus die zetten we maar alvast aan, dit gaat niet lang meer duren en we willen niet dat het er straks niet op staat.

Marleen is er om 19.25 uur. Fijn voor Sandra!  Marleen heeft ook meteen haar eigen moeder, Hanneke, gebeld. Zij is kraamverzorgende en heeft dienst. Dat is bijzonder!
Sandra gaat ondertussen dapper door, zich hardop afvragende waarom vrouwen nog een tweede kind willen na zo’n bevalling. Ze blijft zeggen ’dit kan niet zo snel gaan’ en ook is eventjes dat rotsvaste vertrouwen in haar eigen sterke lichaam weg en denkt ze dat ze het niet kan. Jawel hoor jij kan dit! Je doet het al!
Arjan, Marleen en Hanneke moedigen haar aan.

Sandra haar vliezen zijn nog intact, Marleen vraagt of ze ze moet breken. Om 19.55 uur durft Sandra nog eens zelf te voelen. ’Ik heb de vliezen gebroken’ zegt ze tegen Marleen. ’Expres of vanzelf?’ antwoord Marleen. ’Expres’ zegt ze. We moeten er om lachen. ’En het zit ook al op bekkenbodem’ komt er nog achter aan. 🙂

Tussen een wee door wil ze nog een slokje drinken. Ze zuigt aan beide rietjes (en zit een roze en een blauwe in) en zegt ’hij is op’. Ik en Hanneke kijken naar de beker. Nee joh, er zit nog hartstikke veel limonade in! Ik heb helemaal geen limonade maar water geeft Sandra later aan. Het is een beker met een dubbele wand waar iets van gele vloeistof in zit. Hahaha.

Sandra vindt het eng en zegt ’ik durf niet’, maar na bemoedigende woorden geeft ze zich er aan over. Ze hangt op handen en knieën over de badrand. Marleen zet een spiegeltje bij haar billen neer en schijnt af en toe bij met een lampje om te kijken wat de vorderingen zijn. Sandra perst mee en ook dit gaat super snel. Marleen vraagt of Arjan haartjes wil zien, dat wil hij wel! Ze kijken samen met behulp van het lampje en het spiegeltje en er verschijnt een brede glimlach op het gezicht van Arjan. 🙂

Het gaat zo goed! We zien al heel snel een stukje hoofd onder Sandra haar billen vandaan komen. Steeds komt hun kindje een beetje verder. Op het allerlaatste moment help Marleen het kindje een klein handje mee en zorgt ervoor dat Sandra haar aan kan pakken. Het is 20.06 uur. Ik ben blij dat de videocamera ook meedraait op dit moment, al is het alleen maar voor het geluid. Een heleboel ooooh, aaaah, whaaa!!!! Sandra pakt haar eigen kleintje uit het water omhoog. Ze kan het niet geloven. Arjan nog steeds dichtbij haar, straalt van oor tot oor! En dan als Sandra tussen de beentje kijkt en ziet dat het een meisje is…Oh het is een meisje, we hebben een meisje!! Ja een prachtig meisje en wat super goed gedaan! Welkom lief klein meisje Charlotte!

De oooh’s en aaaah’s blijven nog wel even een poosje doorgaan en Sandra kan alleen maar hardop lachen, geweldig! Onvoorstelbaar hoe snel dit ging! Ze knuffelt samen met Arjan, met hun meisje tussen hen in en laat zich dan uitgeput maar voldaan achterover tegen het bad aan zakken. Prachtig.

Charlotte doet af en toe stiekem een oogje open. Ze laat zich af en toe eventjes horen maar is eigenlijk verder heel tevreden en ligt lekker tegen haar mama aan.
De placenta komt er vlot achter aan en daarna mag Arjan de navelstreng doorknippen.

Sandra gaat uit bad om lekker op de bank te gaan liggen. Charlotte mag daarom even knuffelen met haar stralende papa. Hij kijkt zo trots, mooi om te zien! Daar blijf je zelf ook van glimlachen. Sandra zegt ’Wat een mooi kind hebben we Arjan!’, ’Hoe kan dat nou?’. Hahaha nou ja zeg!

Als ze zich heeft genesteld op de bank en Charlotte weer bij haar ligt kijkt Marleen meteen even hoe Sandra het er vanaf heeft gebracht. Ze heeft wel wat hechtingen nodig, maar dat komt zo wel als ze boven op bed ligt.

Sandra en Arjan bellen hun ouders. ’Mijn moeder gaat dit nooit geloven! Die was hier pas om 16.00 uur weg!’ roept Sandra nog. Haar moeder had echt niets doorgehad :-)! Hun beide ouders wonen nog in Zeeland en willen uiteraard even komen kijken. Ze stappen met vieren in één auto en rijden aan.

Ondertussen wil Charlotte al wel eventjes wat drinken aan de borst en daarna neemt Arjan haar bij zich en gaat met haar in een fijne stoel zitten. Hij bekijkt zijn dochter eens goed en Charlotte bekijkt haar papa ook even. Haar oogjes staan zo helder! Mooi gezicht zo, het is gaan schemeren ondertussen en er staan maar een paar lampjes aan. De ramen zijn beslagen van het warme bad. Heel sfeervol en magisch…

In de keuken zie ik nog een ananas staan, nou die is niet meer nodig ;-).

We gaan naar boven, daar zal Marleen Sandra hechten en ondertussen laat Arjan het bad leeglopen. Hanneke schijnt bij met wat licht zodat Marleen genoeg ziet en Sandra geniet van Charlotte in haar armen. Af en toe is het hechten venijnig maar ze weet dat het moet. Als Marleen klaar is wil ze het ook wel even zien met een spiegel. Hahaha de meeste vrouwen willen dat echt niet zien hoor! Maar het resultaat werd ’goedgekeurd’.

Ik hoor beneden enthousiast gestommel. De ouders van Arjan en Sandra zijn er! Ze wachten nog heel even beneden totdat Sandra boven klaar is en maken van de gelegenheid gebruik om wat beschuitjes te smeren. Omdat Sandra en Arjan niet wisten wat het zou worden hebben ze zowel blauwe als roze muisjes en de vader van Sandra heeft er veel lol in om de beschuitjes te bestrooien met roze maar toch ook wat blauwe muisjes. 🙂
Dan mogen ze eindelijk naar boven om hun jongste kleinkind te ontmoeten. Het is gezellig druk in de slaapkamer, er wordt bewonderd en gelachen. Arjan staat het allemaal stilletjes met een glimlach op zijn gezicht te bekijken vanaf de rand van het bed.

Marleen komt Charlotte nakijken. Ze ziet er prachtig uit en doet het super! Ze had al gepoept en wanneer Marleen haar vast houdt zoals ze bij Sandra in de baarmoeder heeft gezeten poept ze nog een keer, en lang hoor! Het meconium kan er maar alvast uit zijn! 😉

De opa’s en oma’s gaan weer op huis aan en voor mij is het ook tijd om Sandra, Arjan en Charlotte alleen te laten. Hopelijk kunnen ze nog even wat slapen, alhoewel er nu nog genoeg adrenaline is hihi.

Wat was dit een prachtige en bijzondere gebeurtenis om bij te mogen zijn. Zo snel, mooi en soepel én wat een ontlading daarna. Geweldig! Lieve Sandra en Arjan, ik wens jullie heel erg veel liefde en geluk toe samen met jullie meisje. Geniet van haar en elkaar! En Charlotte, wordt jij maar net zo vrolijk, open en blij als jouw papa en mama. De wereld ligt aan je voetjes!

Liefs, Lobke