Een kleine maand voor de uitgerekende datum word ik gebeld door Minke. Ze wil heel erg graag de geboorte van hun kindje laten fotograferen maar hun kindje gaat geboren worden middels een geplande keizersnede. Kan dat ook? Ja dat kan zeker maar of we toestemming krijgen om op de OK te fotograferen is erg afhankelijk van in welk ziekenhuis de keizersnede gaat plaatsvinden. Minke vertelt me dat dit het Jeroen Bosch Ziekenhuis in Den Bosch zal gaan worden. Ik vertel haar dat ik daar tot op heden geen toestemming heb gekregen maar we gaan zeker een nieuwe poging wagen voor hen!

Ik stuur hen een brief voor het ziekenhuis toe welke ze die week mee kunnen nemen bij hun afspraak met de gynaecoloog én we plannen een kennismaking. Mocht het ziekenhuis geen toestemming verlenen dan kunnen we altijd nog een net-na-de-geboorte reportage doen en dat is wel iets dat Minke graag wil, mocht het op OK niet lukken.

Die week erop ontmoet ik Minke en haar man Piet. Ze hebben al een dochtertje van ruim anderhalf, Wiesje. Wat een moppie, ik zie haar nog even voordat ik weer wegga, net uit bed met van die heerlijk roze slaap wangetjes.
Helaas hebben Minke en Piet al heel snel een ’nee’ gekregen wat betreft de toestemming om op OK te fotograferen. Dat gaat het dus niet worden. Ze willen graag dat ik dan zo snel als mogelijk kom, na de keizersnede.

Dat het vrijdag 13 november 2015 zou worden stond al vast, het tijdstip zullen Minke en Piet pas de donderdag ervoor horen.

Minke laat me die donderdag weten dat ze zich om 07.00 uur moeten melden in het ziekenhuis. Dan is het nog even aanmelden, bloed prikken en opgenomen worden op de afdeling. We spreken af dat ze op de afdeling vraagt of ze weten wanneer ze naar de OK mag en hoe lang het ongeveer gemiddeld duurt voordat ze weer terug op de afdeling is. Ik zorg er dan voor dat ik er op tijd ben om te beginnen wanneer ze terug zijn op de afdeling en wellicht kan ik nog vragen of ik een stukje met de verpleegkundige mee mag lopen om ze op te halen bij de verkoever.

Het is vrijdag, 13 november 2015. Om 8.12 uur word ik gebeld door Minke. Ze zijn op de afdeling en hebben net een opname gesprek gehad met de verpleegkundige. Haar keizersnede staat gepland voor 9.30 uur. Dit zal ongeveer 3 kwartier duren en dan gaan ze naar de verkoever. Wanneer ze daar weg mogen is afhankelijk van hoe het met Minke en de baby gaat. We spreken af hoe laat ik er ongeveer zal zijn en dat ik bij de balie zal vragen of ik hen mee mag ophalen, zo niet dan zie ik ze in ieder geval op de afdeling Gynaecologie.
Ik app Minke nog vlug even dat ze hun eigen spiegelreflex camera instellen op RAW formaat, op die manier kan ik de foto’s van de keizersnede (gemaakt door een van de verpleegkundigen) nog voor hen nawerken mochten ze dat willen, en ik wens hen succes.

Als ik later bij het ziekenhuis aankom en naar de afdeling ga, stap ik eerst met een flyer richting de verplegingsbalie. Al snel blijkt dat ik dezelfde verpleegkundige tref als die Minke en Piet hebben gezien bij het opname gesprek. Ze weet al van mijn komst. Ze geeft me aan dat ik veel te vroeg ben en ik Minke en Piet niet mee mag ophalen van de verkoever, als ze uit de lift komen mag ik bij hen. Jammer. Maar helemaal niet erg dat ik vroeg ben, liever dat dan te laat. Ik wacht bij de zitjes bij de lift zodat ik niemand in de weg loop en vraag of de verpleegkundige het me kan laten weten wanneer ze opgehaald mogen worden. Ik hoop dat ze dat doet.

Om 12.00 uur krijg ik een berichtje van Minke. Ze ligt inmiddels op de verkoever,  maar haar HB is te laag dus ze moet er nog even blijven. Ik hoop dat het verder goed met haar en de baby gaat. Het is een meisje, dat had Minke al verteld. Ik wacht nog even af.

Dan ineens, ergens tussen 12.30 en 13.00 uur, gaan de liften open en wordt Minke naar de afdeling gereden, gevolgd door Piet met een leeg bedje (hun meisje ligt lekker bij Minke). Wat snel gaat dat ineens! Helaas geen seintje gekregen vooraf, dus hup spullen mee en vlug erachter aan voor nog een paar foto’s in de gang.

Minke heeft een glimlach van oor tot oor en wordt, met haar meisje in haar armen, haar kamer in gereden. Piet gaat er, met een niet minder grote glimlach, achter aan. Hun tweede dochter heet Pleun! Een prachtig meisje dat volgens Minke en Piet erg op haar zus Wiesje lijkt. Pleun heeft al bij Minke aan de borst gedronken op de verkoever, super zeg! En Piet heeft haar ook al vastgehouden. Wat fijn voor hen!

Als Minke weer geïnstalleerd is in de kamer gaat de verpleegkundige Pleun wegen, meten, temperaturen en aankleden. Pleun is het daar niet helemaal mee eens en zet het op een brullen. Als ze gewogen wordt blijkt ze, net als haar grote zus, een flinke dame: 4kg precies! De verpleegkundige houdt haar nog even vast zoals ze bij Minke in haar baarmoeder heeft gezeten en kleed haar dan aan.
Ondertussen vult Piet de gegevens op het whiteboard aan. De datum stond er al, evenals de achternaam. Hij vult het tijdstip in, het gewicht en haar naam. En, zo geweldig herkenbaar, vult bij die naam heel automatisch de naam van Wiesje in. Haha voordat iemand het in de gaten heeft veegt hij het snel uit en maakt er Pleun van! 🙂

Het gaat goed met Minke, ze heeft wel wat last van naweeën maar niet van haar wond. Ze wordt even een beetje opgefrist en Pleun ligt ondertussen lekker bij papa. Wat n mooi meisje! Ze mag daarna weer even bij Minke aan de borst. Fijn dat ze al drinkt! Minke kan haar op deze manier ook goed bekijken en voelen en pakt haar handje vast. Mooi om te zien.

Er wordt natuurlijk een beschuit met roze muisjes gegeten en Piet appt ondertussen met een paar familieleden dat ze zo wel mogen komen. De moeder van Minke en Minke haar tweelingzus zijn al in het ziekenhuis en de zus en vader van Piet komen straks ook met Wiesje.

Minke had mij al verteld dat er bij de geboorte van Wiesje ook een hoop familie de verloskamer in en uit liep, voor, tijdens en na de geboorte. Ze heeft een hechte familie en heeft ze dan ook graag allemaal om zich heen.
Piet heeft eigenlijk nog maar net ge-appt of we zien al iemand aankomen. Niet alleen de moeder en tweelingzus van Minke maar ook Wiesje is er al! Heel trots achter haar roze kinderwagentje (net gekregen van de zus van Piet) loopt ze de kamer binnen. Hoe lief! Piet tilt haar op en gaat samen met haar bij mama en Pleun kijken. Een baby zus! Wiesje kijkt en is onder de indruk. Ze heeft ook nog twee mooie tekeningen gemaakt, een voor papa en mama en een voor haar kleine zus. Ze geeft ze aan Minke en wil daarna even lekker spelen op de grond en rondkijken in de kamer. Bovendien heeft de moeder van Minke een mooie ballon bij zich en die vindt Wiesje natuurlijk ook wel erg leuk.

De hele kamer staat ineens vol. Ook de zus van Piet en zijn vader zijn er. Er wordt geknuffeld, gekust en uitgebreid bewonderd. En wat een mooi moment tussen haar tweelingzus en Minke, ze kijken elkaar veel betekenend aan. Wat een warme band is er voelbaar in deze kamer!
En het kan nog intenser. Ineens komt er nog iemand binnen, compleet met koffers. Het is Minke haar broer! Die had niemand verwacht. Hij zat in het buitenland en is rechtstreeks vanaf Schiphol hierheen gekomen. Minke krijgt een knuffel en raakt er geëmotioneerd van. Haar moeder ook en ze wegen beiden hun tranen weg. Piet krijgt ook een innige omhelzing. Gaaf dit!
Er wordt veel gepraat en gelachen. Wiesje heeft de ballon inmiddels helaas laten knallen, maar zit bij de zus van Piet op schoot een boek van Nijntje te lezen.

Maar dan voelt Minke zich ineens niet zo lekker. Iedereen gaat even de kamer uit en wacht op de gang. Minke heeft het gevoel dat ze flauw gaat vallen. Ze drukken op de bel voor de verpleegkundige en ondertussen zet ik haar hoofdeinde wat omlaag en haar voeten wat omhoog. Minke heeft het ook erg warm. Nu was de kamer al lekker op temperatuur voor Pleun maar met alle familie is die nog wat meer opgelopen en is het inderdaad erg warm. Ik geef Minke een koud washandje en na een tijdje voelt ze zich al wat beter. Piet maakt een kopje thee voor haar en Minke blijft even wat platter liggen. Ze is ook moe. Niet gek natuurlijk want een keizersnede is een pittige buikoperatie.

De verpleegkundige is even komen kijken en Pleun is inmiddels in slaap gevallen. Ze ligt net in haar bedje wanneer de kinderarts binnenloopt. Hij komt haar even nakijken. Pleun vindt het wel best, ondergaat het allemaal en slaapt daarna weer ongestoord verder. Heerlijk! De kinderarts vindt haar er prima uit zien. Fijn!

Minke zit inmiddels weer wat meer omhoog maar voelt zich op een gegeven moment toch weer niet lekker en geeft aan dat ze pijn heeft. Eerst dacht ze dat het naweeën waren maar het blijft eigenlijk wel aanhouden. Wellicht is het dan toch de wond van de keizersnede? Ze voelt zich helemaal niet in orde en valt ook echt even weg. De verpleegkundige denkt dat het toch de naweeën zijn maar doet wat controles bij Minke. Als haar bloeddruk erg laag blijkt vraagt ze er de arts assistent gynaecologie even bij. Die wil een echo doen om te kijken of de wond van binnen geen bloeding veroorzaakt. Mocht dit wel het geval zijn dan moet Minke terug naar OK. Gelukkig blijkt dit echter niet zo, het ziet er goed uit. Na weer even plat liggen en een koud washandje gaat het weer maar Minke besluit nu wel even te gaan slapen. Het is even te veel, verstandig om wat te rusten nu.

Ik ga ook en Piet laat de familie weten hoe het met Minke is en vertelt hen dat ze even gaat slapen. Haar oudste zus komt nog wel even binnen maar dan gaat Minke lekker slapen.
Later op de dag appt ze me nog dat het beter gaat en de pijn minder heftig is, fijn om te horen! Uiteindelijk mag ze samen met haar meisjes en Piet zondag al naar huis. Genieten!

Minke en Piet, ik vond het heel bijzonder om die eerste uren nadat Pleun geboren werd bij jullie te mogen zijn, die eerste momenten te mogen vastleggen en te mogen voelen wat voor warme familieband jullie hebben. Ik wens jullie alle goeds samen met jullie twee mooi meiden!

Liefs, Lobke